Voor ouderen in verpleeghuizen betekenen de coronamaatregelen al anderhalve maand een eenzaam bestaan. Bij mensen met dementie kan zwaaien bij het raam of beeldbellen voor verwarring zorgen. Hoe kun je hier als familie het best mee omgaan?
Eenzaamheid
Mijn opa is 86 en woont alleen. Hij vertelde me dat hij moeite had met het gebrek aan houvast in de coronacrisis. We maakten een afspraak: elke dag sturen we elkaar één mail. Ik mail hem aan het begin van de dag, hij mij aan het eind.
In de media wordt veel gepubliceerd over ouderen die eenzaam zijn door de coronacrisis. Toch zijn het niet alleen ouderen die hieronder lijden. De helft van de jongeren heeft problemen met social distancing. “In deze tijd heb je juist behoefte aan mensen die dicht bij je staan.”
Meer dan de helft van de ouderen is eenzaam. Hun sociale contact is beperkt tot tripjes naar de supermarkt, het thuiszorg-personeel of sporadisch bezoek. Soms praten ze dagen met niemand. Een groep Amsterdamse jongeren wil een uitweg bieden aan de eenzaamheid en richtte daarom de stichting Met je Hart Amsterdam op. “Kwetsbare mensen verbinden,” luidt de missie.
Vorige week begon de week tegen Eenzaamheid. Op vrijdag overleed Koos Alberts. Toeval? Ik denk het niet. Koos is die volkszanger van: “Hoe zit ‘t met jou, waar ben je gebleven?” en “Ik verscheurde je foto, heb je brieven verbrand. In m’n hart moet ik huilen, maar ik doe nonchalant.” Klinkt redelijk eenzaam. Online ging ik op zoek naar het offline-leven van Koos. Twee jaar geleden werd hij geïnterviewd in het programma De Kist – over de dood en gemis.