Als ik een column schrijf heb ik het vervelende gevoel dat het met het nieuws moet rijmen. En dat vind ik dan heel belangrijk, want ‘echte’ columnisten uit kranten en dagbladen doen dat ook. Maar soms begrijp ik echt niet waar mensen zich al dan niet mee bezighouden en belangrijker nog: waar ze zich druk om maken.
column
“Ja maar… ik wil gewoon gelukkig zijn,” hoor ik een van hen zeggen.
Het plannen van haar scriptie gaat columniste Eva Hofman erg makkelijk af. De uitvoering laat echter flink wat te wensen over.
Ik noem hem de schuldkast. Hij staat op een plek in mijn huis waar ik dagelijks meermaals langs moet. We hebben hem roze geverfd, daarom kijk ik er graag naar. Tot het schuldgevoel me bekruipt. Vroeger was hij twee keer zo groot, maar toen ik verhuisde heb ik de helft van de inhoud weggegeven of -gegooid.
Ze staan er elke dag. Het grachtenwater onder hun voeten ligt soms spiegelstil, soms klotst het tegen de kade. Zo nu en dan zijn er meeuwen, af en toe vaart een roeibootje langs. Maar ze kijken niet naar het water of de vogels. Door de lens voor hun ogen zien ze slechts een omlijsting, een zwart frame om hun pose.
Goede voornemens zijn niet exclusief voorbehouden aan 1 januari. Het hele jaar door heb je, bewust of onbewust, goede voornemens. Vroeger opstaan. Vaker naar het filmhuis in plaats van Pathé. Vanavond even geen acht wijntjes, maar slechts zes.
Het jaar van veranderende politieke en maatschappelijke verhoudingen, in twee richtingen, met Donald Trump als president van Amerika en de #metoo-beweging als TIME Person of the Year. Het jaar van incasseren, winnen of verliezen en je uitspreken. Het jaar van populistische machomannen en van vrouwen – álle vrouwen.
Ik studeer aan de Oudemanhuispoort, dat is mijn favoriete locatie van de UvA. Ik loop graag door de poort richting de binnentuin. Vanbinnen is ‘Omhp’, zoals studenten het graag noemen, niet veel meer dan een Italiaans ziekenhuis met collegezalen, maar toch, van buiten is het prachtig.
Feminisme is een hot topic. Zo ook bij Red Pers, waar we deze maand hebben omgedoopt tot ‘FeminisMei’. Je kunt er bijna niet meer omheen: het feminisme. Zet de televisie aan en de volgende protestmars verschijnt al, evenals vele discussies over loonongelijkheid. Ik vroeg me af: ben ik nu eigenlijk ook een feminist?
VVD, PVV, CDA, D66 en GroenLinks, gefeliciteerd, maar er is één winnaar die nog groter is dan jullie allemaal: de democratie. De opkomst van de verkiezingen was dit jaar 80,8 procent, 6 procent hoger dan in 2012. Waar kwamen al die kiezers vandaan?
Iedere middelbare scholier moet eraan geloven: de studiekeuze. Na een richting gekozen te hebben in het begin van de bovenbouw, moet de definitieve koers worden gekozen aan het einde. Bij studies als genees- en bedrijfskunde ligt vaak de voorkeur, omdat een goed loon bijna gegarandeerd is. Maar zou je een interessante studie opgeven voor een minder leuke, alleen voor het geld?
“Een schuldgevoel is een gemoedstoestand die men zichzelf oplegt na een niet of juist wel gedane actie.” Dit is de eerste uitleg die je krijgt wanneer je ‘schuldgevoel betekenis’ intypt op Google. Met een schuldgevoel kun je dagen, weken, maanden of zelfs jaren rondlopen. We hebben het ongetwijfeld allemaal wel eens meegemaakt. In mijn vocabulaire bestaat er echter ook zoiets als een schuldgevoel die men zichzelf niet heeft opgelegd.
Pfoe zeg. Een ruime zege, drie debutanten waarvan er twee direct scoren en attractief, aanvallend voetbal. En dat alles met een opstelling die verdacht veel leek op een FIFA-opstelling als je alle basisspelers rust wil gunnen. Ajax-Willem II was van een luxe die we de laatste jaren zelden kenden in de Arena. De patiënt Ajax gaf eindelijk weer eens een teken van leven.