Door de coronacrisis ligt ook het voetbal stil. Voor redacteur Dim Berendse aanleiding om terug te blikken op zijn hoogtepunt van afgelopen seizoen: na jarenlange kritiek betoverde Hakim Ziyech eindelijk heel Nederland.
Ajax
Nu Ajax landskampioen is, staat de club aan het eind van het meest bijzondere seizoen in jaren. Vooral de prestaties in de Champions League zijn ongehoord voor een Nederlandse club, want eigenlijk winnen alleen nog de allerrijkste internationale clubs op Europees niveau. Maar, dit komt niet door geld alleen, schrijft redacteur Piet Ruig: ook in voetbal heeft EU-wetgeving verstrekkende gevolgen.
Toen Ryan Gravenberch afgelopen maand Clarence Seedorf afloste als jongst debuterende Ajacied aller tijden, schaarde hij zich in een rijtje talentvolle voetballers: Timothy Fosuh Mensah, Adam Maher en Kenny Tete. Spelers die werden uitgeroepen tot dé hoop van de vaderlandse voetbalnatie. Opmerkelijk is dat allen een deel van hun opleiding genoten bij de Amsterdamse amateurclub Zeeburgia. Wat is het geheim van deze club?
Het was donderdagavond, een typische studentenavond in Amsterdam. Het was de bedoeling dat ik naar de stad zou gaan om bier te drinken met vrienden die ik al een tijd niet had gezien. Ik hou daarvan, want dan is “hoe gaat het met je?” geen routinevraag, maar oprecht.
In de moeizame finalewedstrijd van de Europa League lukte het Ajax niet om voorbij Manchester United te komen. In Amsterdam waren veel mensen op de been, zoveel dat een NL-Alert nodig was om een halt te roepen aan de groeiende mensenmassa. Andrew Kambel trok de ochtend erna, nog voordat iedereen wakker was, de stad in om de kater in beeld te brengen.
Woensdagavond om 20:45 is het zover. AFC Ajax speelt voor het eerst in 21 jaar weer een Europese finale, in Stockholm tegen de Britse grootmacht Manchester United. “We are back,” is de trotse slogan aan Amsterdamse zijde. ‘Onze vreugd en trotsch bezit’ duikt overal in onze hoofdstad al op en daarom ging onze nieuwe fotograaf Andrew Kambel alvast op stap.
2016 is in vrijwel alle opzichten een tamelijk beroerd jaar geweest. Helaas gold dat ook voor Ajax. Clubhelden als Ton Pronk, Johan Cruijff en Uri Coronel zijn overleden, het binnenhalen van de landstitel faalde op grandioze wijze in Doetinchem en ook van het voetbal zullen weinig Ajacieden echt vrolijk zijn geworden.
25 minuten. Meer had hij niet nodig. In de tijd die ik nodig heb om ’s ochtends wakker te worden kantelt Donny ‘Maradonny’ van de Beek een hele wedstrijd. Nu valt opstaan mij altijd ook wel erg zwaar, maar toch: niet gek voor een negentienjarige.
Ik probeer in mijn columns altijd positief te zijn over Ajax. Dat is niet altijd even makkelijk, maar dat leidt naar mijn mening tot een stuk prettiger leesbare columns dan onophoudelijk cynisme. Soms, heel soms is er echter een nieuwsbericht dat er gewoon om vraagt. Dus bij voorbaat, sorry, maar hier is alleen een ordinaire rant gepast.
Pfoe zeg. Een ruime zege, drie debutanten waarvan er twee direct scoren en attractief, aanvallend voetbal. En dat alles met een opstelling die verdacht veel leek op een FIFA-opstelling als je alle basisspelers rust wil gunnen. Ajax-Willem II was van een luxe die we de laatste jaren zelden kenden in de Arena. De patiënt Ajax gaf eindelijk weer eens een teken van leven.