Studenten stonden vijf jaar geleden al niet te springen om het afschaffen van de basisbeurs, inmiddels keurt ook een meerderheid in de Tweede Kamer het ‘sociaal’ leenstelsel af. Met één jaar tot de verkiezingen begint de race om het alternatieve stufi-systeem: tijd om te leren van Denemarken.
Categorie Archief: Correspondenten
Hoe is het om als journalist in het buitenland te werken? Wisse Booij gaat op zoek naar het verhaal. Vandaag: Lennart Hofman reist als oorlogsjournalist af naar onderbelichte brandhaarden. “In Soedan schuilde ik in een kuil voor bombardementen.”
Hoe is het om als journalist in het buitenland te werken? Wisse Booij gaat op zoek naar het verhaal. Vandaag: Kysia Hekster was van 2008 tot 2012 correspondent Rusland voor de NOS. “Een jongen die ik interviewde is daar tweeënhalf jaar voor vastgezet.”
Hoe is het om als journalist in het buitenland te werken? Wisse Booij gaat op zoek naar het verhaal. Vandaag: Sinan Can en het menselijk leed in het Midden-Oosten. “Elke keer als ik wegga, neem ik in mijn hart afscheid van mijn dierbaren.”
De Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem is een van de weinige plekken in de stad waar Israëli’s en Palestijnen dwars door elkaar lopen. Mogelijkheden tot verbroedering zijn er wel, maar de studenten leven vaker naast, dan mét elkaar. Correspondent Madelief van Dongen over hoe het conflict terug te zien is op de universiteitscampus.
Het aantal moslimtoeristen dat Jeruzalem bezoekt neemt toe. Lange tijd vermeden moslims de stad, omdat dit de Israëlische annexatie zou normaliseren. “Nu willen veel moslims juíst komen, om de Palestijnse Jeruzalemieten in Oost-Jeruzalem te steunen.”
Een week nadat Boef twee vrouwen kechs noemde omdat ze zich ’s nachts in korte rokjes in een club bevonden, ging ik stappen in Marokko. Dat gaat er iets anders aan toe dan in Nederland, aangezien hier het idee heerst dat nette meisjes ’s avonds thuis zijn. Als je je als vrouw na tienen in de openbare ruimte bevindt, word je door mannen als ‘makkelijk’ gezien.
Lief Amsterdam: wat ben ik blij om bij je terug te zijn. Ondanks de geweldige ervaringen die ik heb opgedaan in Toronto, weet ik nu meer dan ooit dat jij mijn thuis bent.
De Marokkaanse koning is ongekend populair, kritiek op zijn optreden slechts in besloten kring hoorbaar. Een bezoek van de koning gaat standaard gepaard met een hysterische mensenmassa waar Willem-Alexander jaloers op kan zijn. Wanneer koning Mohammed VI langskomt in de moskee naast haar huis, besluit correspondente Sarah een kijkje te nemen.
Alexander Pechtold kreeg dit jaar zomaar een penthouse van 135.000 euro cadeau van een ex-diplomaat uit Canada. Redacteur Max van Geuns was daar tot vorige week buitenlandcorrespondent en zag hoe premier Justin Trudeau zich uit een vergelijkbare situatie redde. “Volksvertegenwoordigers moeten zich bij enige verdenking van belangenverstrengeling nou eenmaal verantwoorden en diep door het stof gaan.”
Als Amsterdammer in Toronto krijg ik veel vragen over ‘hét seks- en drugsparadijs’ waar ik vandaan kom. Nederland staat om niets minder bekend dan ons drugsbeleid, maar als cannabis binnenkort ook legaal wordt in Canada, waarom is het dan nog zo speciaal?
Ondanks dat Marokko een Arabisch land is, waant correspondent Sarah zich in Rabat soms net in Frankrijk. Croissants, baguettes, maar vooral ook wc’s roepen herinneringen op van Franse campings. Sarah vraagt zich af: waarom heeft de Franse cultuur nog steeds invloed? Waarom kiezen Marokkanen vandaag de dag voor de Franse taal?
Montréal heeft met Valérie Plante deze maand voor het eerst een vrouw tot burgemeester verkozen. Daarmee is het nu één van de drie miljoenensteden in Noord-Amerika met een vrouwelijke burgemeester. Staat Plante symbool voor vrouwenemancipatie in het Westerse openbaar bestuur? Volgens de statistieken niet.
Vorige maand vond in Las Vegas de grootste dodelijke schietpartij van de Verenigde Staten plaats. Ook zijn er deze week in een kerk in Texas 26 doden gevallen. Wat hebben deze incidenten gemeen? Ik leg de Amerikaanse wapencultuur onder de loep.
Ook in Bologna is de herfst aangebroken. De bladeren vallen van de bomen, de Bolognesi dragen hun winterjassen en de verwarming gaat aan. Ik zit op Piazza Maggiore − het bekendste en grootste plein van de stad − te genieten van de herfstzon terwijl ik het regionale nieuws lees. Een foto van een groep jongeren trekt mijn aandacht. “Italianen zonder nationaliteit demonstreren ook in Bologna voor ius soli.” In eerste instantie voor mij een onbekend begrip, maar het houdt de gemoederen in Italië flink bezig.
Op weg naar huis loop ik langs een boekenwinkel. Het is donker en de felrode neonletters in de etalage verleiden me om een boek kopen. Op de tweedehands afdeling vind ik er één. Later blijkt dat precies dit boek alles te maken heeft met de discussie die losbarstte na de “Weinsteinaffaire”.
Vlaanderen: geboorteplaats van friet, wafels en de hoofdrolspelers van onze favoriete moppen. Slechts een drietal uur rijden van Mokum en je hoeft geen nieuwe taal te leren om er met de locals te kunnen communiceren. Het klinkt als een verlengstuk van Nederland, een dertiende provincie die altijd over het hoofd gezien is. Maar niets is minder waar.
Wie dacht dat New York veel daklozen kent, is nog niet in Montréal geweest. De stad is een pijnlijk voorbeeld van de zwerverproblematiek in Canada. Max van Geuns, Onze Man in Montréal, legt uit hoe erg de situatie is en hoe het zo ver heeft kunnen komen.
Een studente op Hofstra University kwam laatst naar mij toe voor advies: zal ze wel of geen masterprogramma doen? Het zou haar 57.000 dollar per jaar kosten. Ze heeft al een enorme schuld, dus ze twijfelt of een vervolgopleiding het wel waard is. Waar moeten zij en andere Amerikaanse studenten op letten bij het maken van zulke studiekeuzes?
Gehaast loop ik door een drukke straat in het centrum van Bologna. Een straat die sinds enkele weken ‘mijn’ straat is. Ik heb een afspraak op de universiteit en dreig te laat te komen, dus overweeg ik in de broeierige bus met een opvallende reclameslogan van een meubelketen te stappen. ‘Maak veel kinderen’, staat er in koeienletters. ‘Wij denken wel na over de kamers’. Niet gek op het eerste gezicht, maar achter de reclameleus schuilt een groot maatschappelijk probleem.
Het eerste wat ik zie als ik het Union Station in Toronto binnenstap is hét baken van de Canadese cultuur: een Tim Horton’s. De koffieketen serveert dagelijks zoete ijskoffie en smeuïge maple donuts aan beleefde Canadezen, en zal binnen de kortste tijd ook mijn favoriet worden voor een kop koffie.
Hoewel Canada momenteel een van de meest populaire premiers heeft met een sterk verzoenende boodschap, zijn er nog een hoop tegenstellingen te overwinnen in het uitgestrekte land. Max van Geuns, Onze Man in Montréal, vertelt over zijn eerste ervaringen in het franstalige Québec. “Ze kunnen wel gewoon Engels, maar ze willen het niet.”