Ze zaten langs grachten, ze lagen in parkjes en ze huppelden door de straten van Amsterdam. Martin Bril was het die de term rokjesdag gaf aan de, in mijn ogen, mooiste dag van het jaar – en afgelopen woensdag leek het weer zo ver: rokjesdag.
Categorie Archief: Columns
Ze lonkt soms. Dan pak ik een schone jurk uit mijn kast en ineens ruik ik het. De geur van leer, van een mooi nieuw jack, van hoge laarzen, of, in dit geval, de Dure Tas.
Hij gaat vaak naar zijn stamkroeg, die tussen de Amstel en oneindige weilanden gelegen ligt. Meestal gaat hij met zijn beste vriend, soms ook alleen, als hij echt even behoefte heeft aan afleiding en, uiteraard, drank. Door de doffe speakers klinken oude klassiekers die hij fluisterend meezingt.
Het plannen van haar scriptie gaat columniste Eva Hofman erg makkelijk af. De uitvoering laat echter flink wat te wensen over.
De UvA staat er niet om bekend de mooiste gebouwen ter wereld te maken. Roeterseiland valt nog mee, maar Science Park is werkelijk waar niet om aan te zien. Zo zijn er meer gebouwen waar de UvA niet trots op hoeft te zijn.
Ik was in de Hema voor ondergoed. Eigenlijk was ik er voor paaseitjes, maar het mooie aan de Hema is dat je er komt voor alles tegelijk. Ik ben in de Hema voor de Hema. Maar ik stond wel op de ondergoedafdeling.
Waarom doe ik dit, vraagt ze zich af, terwijl ze voor de spiegel staat. Ze twijfelt: haar haren los of in een knot? Een knot is misschien te chique, maar los wordt het door de wind zo wild. En waaien doet het, want dit is Nederland.
Ik noem hem de schuldkast. Hij staat op een plek in mijn huis waar ik dagelijks meermaals langs moet. We hebben hem roze geverfd, daarom kijk ik er graag naar. Tot het schuldgevoel me bekruipt. Vroeger was hij twee keer zo groot, maar toen ik verhuisde heb ik de helft van de inhoud weggegeven of -gegooid.
Onlangs zag ik de film Molly’s Game in de bioscoop. In het kort waar het om draait: een vrouw in een mannenwereld, die zich staande houdt, die zich niets aantrekt van de geldende mannenregels en ook de wet een klein beetje aan haar laars lapt.
Ze staan er elke dag. Het grachtenwater onder hun voeten ligt soms spiegelstil, soms klotst het tegen de kade. Zo nu en dan zijn er meeuwen, af en toe vaart een roeibootje langs. Maar ze kijken niet naar het water of de vogels. Door de lens voor hun ogen zien ze slechts een omlijsting, een zwart frame om hun pose.
Eind jaren zestig veranderde de maatschappij zichtbaar. De emancipatie van vrouwen en de acceptatie van minderheidsgroeperingen kregen serieus gestalte. Hierbij stonden twee soorten mensen recht tegenover elkaar, die nu worden aangeduid als conservatieven en progressieven. Voor de een ging verandering te snel, voor de ander te langzaam.
Via twitter werd ik onlangs gewezen op een interactieve wereldkaart van The Pudding, een website die werkt met visuele essays en datajournalistiek. Op de kaart is te zien welke muziek in welke landen, en zelfs steden, het populairst is. Radiomuziek dus.
Even niet over terugkerende jihadgangers en het intrekken van paspoorten. Even niet over de Islamitische Staat en het zaaien van dood en verderf. Even niet over berechtingen en gevangenisstraffen en ideologieën en mitrailleurs. Laten we het even hebben over opa Klaas.
Goede voornemens zijn niet exclusief voorbehouden aan 1 januari. Het hele jaar door heb je, bewust of onbewust, goede voornemens. Vroeger opstaan. Vaker naar het filmhuis in plaats van Pathé. Vanavond even geen acht wijntjes, maar slechts zes.
Het jaar van veranderende politieke en maatschappelijke verhoudingen, in twee richtingen, met Donald Trump als president van Amerika en de #metoo-beweging als TIME Person of the Year. Het jaar van incasseren, winnen of verliezen en je uitspreken. Het jaar van populistische machomannen en van vrouwen – álle vrouwen.
Ik lees dat Fred Teeven buschauffeur wordt. Wat mij voornamelijk gelukkig maakt is dat hij gaat werken voor Connexxion. Ik ben geen sentimenteel mens, maar elke keer als ik die groene bussen zie, komen alle herinneringen van vroeger weer naar boven.
Vorige maand vond in Las Vegas de grootste dodelijke schietpartij van de Verenigde Staten plaats. Ook zijn er deze week in een kerk in Texas 26 doden gevallen. Wat hebben deze incidenten gemeen? Ik leg de Amerikaanse wapencultuur onder de loep.
Ik studeer aan de Oudemanhuispoort, dat is mijn favoriete locatie van de UvA. Ik loop graag door de poort richting de binnentuin. Vanbinnen is ‘Omhp’, zoals studenten het graag noemen, niet veel meer dan een Italiaans ziekenhuis met collegezalen, maar toch, van buiten is het prachtig.
OPINIE – Sinds die ene donkere avond in februari weet Daimy, onze gastredacteur, enigszins hoe de slachtoffers van #metoo en Weinstein zich voelen. Hoe doorbreken we eindelijk het taboe op het spreken over seksuele intimidatie en de scheve machtsverhouding tussen man en vrouw?
Vlaanderen: geboorteplaats van friet, wafels en de hoofdrolspelers van onze favoriete moppen. Slechts een drietal uur rijden van Mokum en je hoeft geen nieuwe taal te leren om er met de locals te kunnen communiceren. Het klinkt als een verlengstuk van Nederland, een dertiende provincie die altijd over het hoofd gezien is. Maar niets is minder waar.
Vrijdagmiddag, vijf uur. De vrouw besluit een fietstocht te maken door de provincie Utrecht. Gewoon, lekker een stuk fietsen, zoals we allemaal weleens de neiging hebben de wijde wereld in te trekken. Even naar buiten, even weg van thuis, want thuis is alles bekend en buiten is alles onbekend.
Het voelt nu al vreemd aan, deze column. Ik ben dit collegejaar namelijk begonnen met goede voornemens en één daarvan is: geen drank meer ‘s avonds als ik de volgende dag college heb. En morgen heb ik college, dus staat er nu geen glas wijn naast mijn laptop.
Het was weer tijd voor het jaarlijkse feest van Uithoorn: Tropical Night. Bijna het hele dorp was uitgerukt om ’s avonds, in het oudere gedeelte langs de Amstel, ongegeneerd bier te drinken en foute nummers mee te zingen. Zo vaak kan dat niet in Uithoorn.
Een gewoonte die maar niet went. Je krijgt een pushbericht op je telefoon, schrikt even op, zet het journaal aan en de rest van de dag blijft het door je hoofd spoken. Een man en een vrachtwagen: het nieuwe massamoordwapen. Weer een prachtige stad in diepe treurnis.
Al jaren loopt er een roodharige kat in mijn straat. Hij loopt alsof de straat van hem is. Langzaam, elegant, met bravoure. Ik heb dat beest altijd al eens willen aaien, maar dat mag niet van zijne koninklijke hoogheid. Als ik mijn hand uitsteek, rent ‘ie weg.
Het was donderdagavond, een typische studentenavond in Amsterdam. Het was de bedoeling dat ik naar de stad zou gaan om bier te drinken met vrienden die ik al een tijd niet had gezien. Ik hou daarvan, want dan is “hoe gaat het met je?” geen routinevraag, maar oprecht.
Dit is het verhaal van Jaap. Jaap is begin twintig en studeert aan de universiteit. Ik ontmoette hem op een borrel, we raakten aan de praat en Jaap en ik hielden contact. We bleken dezelfde humor te hebben. Er was echter iets vreemds aan Jaap.
“Hoe lang zijn jullie samen?” Het is meestal de eerste vraag die ik krijg wanneer ik mijn vriend voorstel. Veel mensen schrikken als we met vier jaar antwoorden, omdat we als negentienjarigen nog te jong lijken voor zo’n lange relatie. Maar zo schokkend zou het niet moeten zijn.
Iemand bedreigen is simpel: een tweet kan in hooguit een halve minuut getypt en verstuurd worden. Voor de zender is het een karweitje van niets, terwijl de bedreiging voor de ontvanger een onheilspellend en onveilig gevoel teweeg kan brengen voor de langere termijn. Eus is het laatste, maar niet hét laatste, slachtoffer.
De moorden op Savannah en Romy zorgen voor angst bij pubers en hun ouders, maar als je het Frederique Teillers vraagt, is dat nergens voor nodig.