Eind jaren zestig veranderde de maatschappij zichtbaar. De emancipatie van vrouwen en de acceptatie van minderheidsgroeperingen kregen serieus gestalte. Hierbij stonden twee soorten mensen recht tegenover elkaar, die nu worden aangeduid als conservatieven en progressieven. Voor de een ging verandering te snel, voor de ander te langzaam.
Categorie Archief: Columns
Via twitter werd ik onlangs gewezen op een interactieve wereldkaart van The Pudding, een website die werkt met visuele essays en datajournalistiek. Op de kaart is te zien welke muziek in welke landen, en zelfs steden, het populairst is. Radiomuziek dus.
Even niet over terugkerende jihadgangers en het intrekken van paspoorten. Even niet over de Islamitische Staat en het zaaien van dood en verderf. Even niet over berechtingen en gevangenisstraffen en ideologieën en mitrailleurs. Laten we het even hebben over opa Klaas.
Goede voornemens zijn niet exclusief voorbehouden aan 1 januari. Het hele jaar door heb je, bewust of onbewust, goede voornemens. Vroeger opstaan. Vaker naar het filmhuis in plaats van Pathé. Vanavond even geen acht wijntjes, maar slechts zes.
Het jaar van veranderende politieke en maatschappelijke verhoudingen, in twee richtingen, met Donald Trump als president van Amerika en de #metoo-beweging als TIME Person of the Year. Het jaar van incasseren, winnen of verliezen en je uitspreken. Het jaar van populistische machomannen en van vrouwen – álle vrouwen.
Ik lees dat Fred Teeven buschauffeur wordt. Wat mij voornamelijk gelukkig maakt is dat hij gaat werken voor Connexxion. Ik ben geen sentimenteel mens, maar elke keer als ik die groene bussen zie, komen alle herinneringen van vroeger weer naar boven.
Vorige maand vond in Las Vegas de grootste dodelijke schietpartij van de Verenigde Staten plaats. Ook zijn er deze week in een kerk in Texas 26 doden gevallen. Wat hebben deze incidenten gemeen? Ik leg de Amerikaanse wapencultuur onder de loep.
Ik studeer aan de Oudemanhuispoort, dat is mijn favoriete locatie van de UvA. Ik loop graag door de poort richting de binnentuin. Vanbinnen is ‘Omhp’, zoals studenten het graag noemen, niet veel meer dan een Italiaans ziekenhuis met collegezalen, maar toch, van buiten is het prachtig.
OPINIE – Sinds die ene donkere avond in februari weet Daimy, onze gastredacteur, enigszins hoe de slachtoffers van #metoo en Weinstein zich voelen. Hoe doorbreken we eindelijk het taboe op het spreken over seksuele intimidatie en de scheve machtsverhouding tussen man en vrouw?
Vlaanderen: geboorteplaats van friet, wafels en de hoofdrolspelers van onze favoriete moppen. Slechts een drietal uur rijden van Mokum en je hoeft geen nieuwe taal te leren om er met de locals te kunnen communiceren. Het klinkt als een verlengstuk van Nederland, een dertiende provincie die altijd over het hoofd gezien is. Maar niets is minder waar.
Vrijdagmiddag, vijf uur. De vrouw besluit een fietstocht te maken door de provincie Utrecht. Gewoon, lekker een stuk fietsen, zoals we allemaal weleens de neiging hebben de wijde wereld in te trekken. Even naar buiten, even weg van thuis, want thuis is alles bekend en buiten is alles onbekend.
Het voelt nu al vreemd aan, deze column. Ik ben dit collegejaar namelijk begonnen met goede voornemens en één daarvan is: geen drank meer ‘s avonds als ik de volgende dag college heb. En morgen heb ik college, dus staat er nu geen glas wijn naast mijn laptop.
Het was weer tijd voor het jaarlijkse feest van Uithoorn: Tropical Night. Bijna het hele dorp was uitgerukt om ’s avonds, in het oudere gedeelte langs de Amstel, ongegeneerd bier te drinken en foute nummers mee te zingen. Zo vaak kan dat niet in Uithoorn.
Een gewoonte die maar niet went. Je krijgt een pushbericht op je telefoon, schrikt even op, zet het journaal aan en de rest van de dag blijft het door je hoofd spoken. Een man en een vrachtwagen: het nieuwe massamoordwapen. Weer een prachtige stad in diepe treurnis.
Al jaren loopt er een roodharige kat in mijn straat. Hij loopt alsof de straat van hem is. Langzaam, elegant, met bravoure. Ik heb dat beest altijd al eens willen aaien, maar dat mag niet van zijne koninklijke hoogheid. Als ik mijn hand uitsteek, rent ‘ie weg.
Het was donderdagavond, een typische studentenavond in Amsterdam. Het was de bedoeling dat ik naar de stad zou gaan om bier te drinken met vrienden die ik al een tijd niet had gezien. Ik hou daarvan, want dan is “hoe gaat het met je?” geen routinevraag, maar oprecht.
Dit is het verhaal van Jaap. Jaap is begin twintig en studeert aan de universiteit. Ik ontmoette hem op een borrel, we raakten aan de praat en Jaap en ik hielden contact. We bleken dezelfde humor te hebben. Er was echter iets vreemds aan Jaap.
“Hoe lang zijn jullie samen?” Het is meestal de eerste vraag die ik krijg wanneer ik mijn vriend voorstel. Veel mensen schrikken als we met vier jaar antwoorden, omdat we als negentienjarigen nog te jong lijken voor zo’n lange relatie. Maar zo schokkend zou het niet moeten zijn.
Iemand bedreigen is simpel: een tweet kan in hooguit een halve minuut getypt en verstuurd worden. Voor de zender is het een karweitje van niets, terwijl de bedreiging voor de ontvanger een onheilspellend en onveilig gevoel teweeg kan brengen voor de langere termijn. Eus is het laatste, maar niet hét laatste, slachtoffer.
De moorden op Savannah en Romy zorgen voor angst bij pubers en hun ouders, maar als je het Frederique Teillers vraagt, is dat nergens voor nodig.
Ik ben vastgelopen. Een column schrijven lijkt makkelijk – je hebt een mening en die schrijf je op. Alleen komt die mening niet zomaar uit de lucht vallen. Daar moet je lang en goed over nagedacht hebben. Je wilt, net als politici, het volk niet laten vallen.
Geen Olympische Spelen, geen voetbalkampioenschap, maar toch vliegt het sportnieuws je om de oren. Het lijkt wel of we over alles berichten dat enigszins opvallend is omdat men toch behoefte heeft aan sportnieuwtjes.
Het meisje liep hand in hand met haar vader. Schoentjes gestrikt, juiste jurkje uitgekozen. Ze had haar haren net zoals Ariana Grande haar haren ook had gedaan. In de zaal lagen veel roze ballonnen; ze pakte er één, en besloot die de rest van het concert vast te houden.
In de moeizame finalewedstrijd van de Europa League lukte het Ajax niet om voorbij Manchester United te komen. In Amsterdam waren veel mensen op de been, zoveel dat een NL-Alert nodig was om een halt te roepen aan de groeiende mensenmassa. Andrew Kambel trok de ochtend erna, nog voordat iedereen wakker was, de stad in om de kater in beeld te brengen.
Woensdagavond om 20:45 is het zover. AFC Ajax speelt voor het eerst in 21 jaar weer een Europese finale, in Stockholm tegen de Britse grootmacht Manchester United. “We are back,” is de trotse slogan aan Amsterdamse zijde. ‘Onze vreugd en trotsch bezit’ duikt overal in onze hoofdstad al op en daarom ging onze nieuwe fotograaf Andrew Kambel alvast op stap.
Dumpert en GeenStijl promoten een kijk op vrouwen waar de Dolle Mina’s horendol van zouden worden. Moderne feministen ondernemen daar wel actie tegen, maar die actie betekent nog niet dat er sprake is van een feministische golf.
Feminisme is een hot topic. Zo ook bij Red Pers, waar we deze maand hebben omgedoopt tot ‘FeminisMei’. Je kunt er bijna niet meer omheen: het feminisme. Zet de televisie aan en de volgende protestmars verschijnt al, evenals vele discussies over loonongelijkheid. Ik vroeg me af: ben ik nu eigenlijk ook een feminist?
Creativiteit is geen prioriteit voor Netflix, de meeste series worden gemaakt op basis van eerdere kassuccessen. Als dit zo doorgaat worden kunstvormen zoals series herhalingen van jouw voorkeuren.
Alles smaakt beter als het zeldzaam is, ondervond onze vrouw in Moskou. Daarom vroeg ze haar moeder een pakje Hollandse kaas mee te smokkelen naar Rusland. “Als scholier trok ik mijn neus op voor een bruine boterham met Beemster.”
Wat hebben Don Draper, Walter White en Dexter met elkaar gemeen? Het antwoord: ze behoren tot de meest geliefde antihelden van de televisie. Met de start van een nieuw seizoen House of Cards in het verschiet geeft Thijs Booden antwoord op de vraag waarom we zo houden van de ultieme antiheld, Frank Underwood.