We stonden in de tuin en zeiden tegen elkaar: die gaat erin. Rechterbovenhoek. Bij elke andere speler had je gezegd: die gaat er waarschijnlijk niet in. En als ‘ie dan toch in het net ploft, is er alom verbazing en verbijstering. Waarschijnlijk zou er wat geluk bij komen kijken.
Categorie Archief: Columns
“Ja maar… ik wil gewoon gelukkig zijn,” hoor ik een van hen zeggen.
Man, daar lopen ze. Gloednieuwe rugzakken, glimmende horloges, verse schriften. Verse koppen ook, nog niet aangetast door bier en slaapgebrek en studiestress.
“James Gunn, regisseur van de Marvelfilmreeks Guardians of the Galaxy, is door Disney ontslagen om oude tweets waarin hij grapte over verkrachting en pedofilie. Gunn bood excuses aan. ‘Mijn uitspraken waren destijds compleet misplaatst en een slechte poging om provocatief te zijn.’”
“Here’s to alcohol, the rose colored glasses of life” schreef F. Scott Fitzgerald eens, evenals “first you take a drink, then the drink takes a drink, then the drink takes you.” Grotere en betere schrijvers zijn er nauwelijks geweest, misschien komt zelfs alleen Bob Dylan in de buurt.
We waren op het strand in Noordwijk. Ik probeerde ze te tellen, de senioren met gelooide huid, de kinderen met emmertjes vol schelpen en kwallen, de levensgenieters met verbrande schouders. Het waren er te veel, ik raakte steeds de tel kwijt.
Bij Pathé kennen ze ondertussen mijn naam. Ik kom er vaker dan in mijn stamkroeg en juist daar beginnen ze zich af te vragen of ik niet last heb van een drankprobleem. Dus toen ik zag dat Hereditary in elke krant lovende kritieken kreeg, baande ik mij weer een weg naar de bioscoop.
Ik werd beledigd, flink ook.
“Jij bent geen echte Amsterdammer,” zei het vriendje.
“Pardon?” zei ik.
Ik ging er even goed voor zitten: de laatste aflevering van RTL Late Night met Humberto Tan. Nog niet zolang geleden was Tan de koning van de kijkcijfers, de prins van het plezier. Jarenlang entertainde hij de entertainers van de commerciële omroep, maar de kijkcijfers namen af, het plezier idem.
Het is nogal druk in De Pijp. Zodra ik mijn deur opendoe, sta ik midden in Amsterdam. Een voet uit de deur en ik word bijna van mijn sokken gereden door fietsers op de stoep, die op hun beurt weer proberen de alomtegenwoordige bestelbusjes te ontwijken die de wegen blokkeren.
Mijn vriendengroep zit vol met krankzinnige types – mijn beste vriend voorop. Je kunt ze stuk voor stuk uren aan psychologisch onderzoek opleggen en er dan nog niet uitkomen waarom ze zo krankzinnig zijn. Maar, het voordeel is: ze zijn vermakelijk krankzinnig. Aaibaar, loyaal en humoristisch.
Daar was het dan: het gat.
‘Ha,’ dacht ik als ik erover hoorde. ‘Dat gaat mij lekker toch nooit overkomen. Net als dat ik vast nooit ga liegen over hoe oud ik ben, of dat ik nooit een kater zal krijgen van langer dan een dag.’
Aan de onderhandelingstafel, onder leiding van informateur Gerrit Zalm, hebben vier partijen een jaar geleden de toekomst van Nederland geschetst. Terrorisme, klimaat en de staat van Europa: alle onderwerpen hadden logischerwijs een hoge prioriteit. Er is echter één onderwerp dat een ondergeschoven kindje werd, en waar nu echt niet langer mee gewacht kan worden: suïcidale kinderen zonder uitzicht op hulp.
Ik moest dus kiezen. Met een muntje van vijf eurocent in mijn hand zat ik op mijn donkere balkon. De grote boom in de binnentuin was versierd met lichtsnoeren, die zouden binnenkort wel uitgaan, zoals elke nacht. Maar deze nacht was anders dan andere, want ik had besloten dat het tijd was voor een besluit.
Vraag me wat ik droomde vannacht. Vraag me wat ik droomde en ik zal zo eerlijk mogelijk antwoord geven. Nu de zon schijnt in de stad lijkt alles mooier, eerlijker, oprechter. Koningsnacht, -dag en Bevrijdingsdag zijn achter de rug, en mijn liefde voor de stad is nog groter geworden.
Nu de lente haar warme adem over de dichtgevroren stadgrachten heeft geblazen, nu de terrassen weer vol zitten met lichtgebruinde benen en kleuters met ijsmonden, en nu het Sarphatipark van sportlocatie naar dineerlocatie is gegaan, nu val ik op.
Ze zaten langs grachten, ze lagen in parkjes en ze huppelden door de straten van Amsterdam. Martin Bril was het die de term rokjesdag gaf aan de, in mijn ogen, mooiste dag van het jaar – en afgelopen woensdag leek het weer zo ver: rokjesdag.
Ze lonkt soms. Dan pak ik een schone jurk uit mijn kast en ineens ruik ik het. De geur van leer, van een mooi nieuw jack, van hoge laarzen, of, in dit geval, de Dure Tas.
Hij gaat vaak naar zijn stamkroeg, die tussen de Amstel en oneindige weilanden gelegen ligt. Meestal gaat hij met zijn beste vriend, soms ook alleen, als hij echt even behoefte heeft aan afleiding en, uiteraard, drank. Door de doffe speakers klinken oude klassiekers die hij fluisterend meezingt.
Het plannen van haar scriptie gaat columniste Eva Hofman erg makkelijk af. De uitvoering laat echter flink wat te wensen over.
De UvA staat er niet om bekend de mooiste gebouwen ter wereld te maken. Roeterseiland valt nog mee, maar Science Park is werkelijk waar niet om aan te zien. Zo zijn er meer gebouwen waar de UvA niet trots op hoeft te zijn.
Ik was in de Hema voor ondergoed. Eigenlijk was ik er voor paaseitjes, maar het mooie aan de Hema is dat je er komt voor alles tegelijk. Ik ben in de Hema voor de Hema. Maar ik stond wel op de ondergoedafdeling.
Waarom doe ik dit, vraagt ze zich af, terwijl ze voor de spiegel staat. Ze twijfelt: haar haren los of in een knot? Een knot is misschien te chique, maar los wordt het door de wind zo wild. En waaien doet het, want dit is Nederland.
Ik noem hem de schuldkast. Hij staat op een plek in mijn huis waar ik dagelijks meermaals langs moet. We hebben hem roze geverfd, daarom kijk ik er graag naar. Tot het schuldgevoel me bekruipt. Vroeger was hij twee keer zo groot, maar toen ik verhuisde heb ik de helft van de inhoud weggegeven of -gegooid.
Onlangs zag ik de film Molly’s Game in de bioscoop. In het kort waar het om draait: een vrouw in een mannenwereld, die zich staande houdt, die zich niets aantrekt van de geldende mannenregels en ook de wet een klein beetje aan haar laars lapt.
Ze staan er elke dag. Het grachtenwater onder hun voeten ligt soms spiegelstil, soms klotst het tegen de kade. Zo nu en dan zijn er meeuwen, af en toe vaart een roeibootje langs. Maar ze kijken niet naar het water of de vogels. Door de lens voor hun ogen zien ze slechts een omlijsting, een zwart frame om hun pose.
Eind jaren zestig veranderde de maatschappij zichtbaar. De emancipatie van vrouwen en de acceptatie van minderheidsgroeperingen kregen serieus gestalte. Hierbij stonden twee soorten mensen recht tegenover elkaar, die nu worden aangeduid als conservatieven en progressieven. Voor de een ging verandering te snel, voor de ander te langzaam.
Via twitter werd ik onlangs gewezen op een interactieve wereldkaart van The Pudding, een website die werkt met visuele essays en datajournalistiek. Op de kaart is te zien welke muziek in welke landen, en zelfs steden, het populairst is. Radiomuziek dus.
Even niet over terugkerende jihadgangers en het intrekken van paspoorten. Even niet over de Islamitische Staat en het zaaien van dood en verderf. Even niet over berechtingen en gevangenisstraffen en ideologieën en mitrailleurs. Laten we het even hebben over opa Klaas.
Goede voornemens zijn niet exclusief voorbehouden aan 1 januari. Het hele jaar door heb je, bewust of onbewust, goede voornemens. Vroeger opstaan. Vaker naar het filmhuis in plaats van Pathé. Vanavond even geen acht wijntjes, maar slechts zes.