Enorme, natte sneeuwvlokken sloegen hem in het gezicht terwijl de geur van vers gemaaid gras hem bekroop. Het leek de afgelopen maand april en januari tegelijkertijd. Jonasz Dekkers ervaarde de meteorologische contradictie aan den lijve, en het deed hem denken aan de tegenstrijdigheid van de stad Rotterdam.
Categorie Archief: Jonasz Dekkers
Een greep uit de krantenkoppen: ‘Een klap in het gezicht als je geen kerst hebt kunnen vieren’ en ‘Geen versoepelingen: een klap in het gezicht voor horeca-uitbaters’. In de media lijken we elkaar constant spreekwoordelijk in het gezicht te meppen. Het viel Jonasz Dekkers op. Wat zegt dat over ons, dat we termen als klappen en stompen nodig hebben om onenigheid te beschrijven?
Na een lange dag boomstammen sjouwen staat columnist Jonasz op de bus te wachten. Naast hem staat een oudere dame. Ze heeft een mondkapje en een zonnebril op, maar deze kunnen de traan die langs haar wang loopt niet verbergen.
Redacteur Jonasz Dekkers maakte een (gedwongen) wandeling door een besneeuwd Rotterdam. Hij ontdekte dat de sneeuwval die ons een week lang in de klauwen had, verdacht veel gelijkenissen vertoont met het coronavirus waar we maar geen greep op lijken te krijgen.
Het appje naar de vader van zijn ritmeloos drummende buurjongen legt het verlangen van Jonasz Dekkers naar betere tijden bloot. De tijden waarin hij tijdens het International Film Festival (IFFR) nog vieze, fijne plekjes bezocht en kon feesten waar het druk, warm en vochtig was.
Columnist Jonasz Dekkers werd in zijn thuisstad Rotterdam geconfronteerd met een lichtkunstwerk in zijn woonkamer. Na de invoering van de avondklok voelde het echter als een zoeklicht.