Amsterdam is geen stad als Londen. In Amsterdam kan ik niet van Oost naar West fietsen zonder een paar bekenden tegen te komen. In Amsterdam kan ik een broodje döner halen met de zekerheid dat het net zo vlak smaakt als die van de avond ervoor. In Amsterdam heeft elke jongere een blauw voorband op z’n fiets.
Categorie Archief: Florian Teufer
Ik was zestien, we waren aan het basketballen voor de deur. Verderop in de straat liep een torenhoog figuur met donkergrijs gemodelleerde krullen. Bij elke stap bleven de krullen onbewegelijk op zijn hoofd staan. Uit het niets schreeuwde iemand: ‘Beestjes!’ De man (die kinderen uit de buurt logischerwijs de beestjesmeneer noemden) begon te zingen en te dansen.
We doen het allemaal: masturberen. Zowel mannen als vrouwen. Mannen waarschijnlijk wat vaker dan vrouwen. Van wat ik weet zetten vrouwen een muziekje op. Laten ze eerst het bad vollopen. Of plunderen ze de geurende oliënkast. Allemaal om het zo fijn mogelijk te maken.
Nee, je blijft gewoon zitten waar je zit. Als jij een fijne kamer en fijne huisgenoten hebt, dan hoef je niet zomaar te vertrekken. “Ja, maar we hebben een jaarcontract en dat loopt af.”
Er is weer zo’n gek – want dat zijn het: gekken – met een geweer het huis van een God binnengelopen. “Laten we eerlijk zijn: dit soort idioten kunnen de diversiteit van de huidige maatschappij niet aan”
Ik beschouw mezelf niet als materialistisch en dat durf ik hardop te zeggen. Ik leef naar het credo van Amsterdams grootste – op Ramses Shaffy na – en donkerste artiest ooit: “Ik spaar geen geld, ik spaar herinneringen.” Herman Brood. Toch maak ik mij wel schuldig aan het fenomeen: gelukkig kopen.
Het is groen, zit boordevol gezonde vetten en is hartstikke populair. Zelfs zo populair dat er emoticons en speelgoed van zijn gemaakt. Dames en heren, ik heb het natuurlijk over de … avocado.
Als ik een column schrijf heb ik het vervelende gevoel dat het met het nieuws moet rijmen. En dat vind ik dan heel belangrijk, want ‘echte’ columnisten uit kranten en dagbladen doen dat ook. Maar soms begrijp ik echt niet waar mensen zich al dan niet mee bezighouden en belangrijker nog: waar ze zich druk om maken.
In steden rondom theaters staan VVD-leden ‘gewone Nederlanders’ op te wachten om wie ze zijn. “Schrik niet, ik ben totaal onbekend. Komt u even mee? Ik heb een verassing,” is de catchphrase.
“It’s like my birthday.” Lang donker haar, nepwimpers, dikke koek op d’r neus. Haar vriendinnen knikken instemmend. Ik zie vier geschminkte bobbleheads uit Amerika en denk: ja dus, want ik weet waar ze op doelt. Mijn barretje is leeg en ik wil dat mijn barretje gevuld is met Amerikaanse snollen, daarom is haar drankje van het huis.
Op de Berensluis staat een meisje te poseren. De zon schijnt laag en de Westertoren schittert op de achtergrond. Het meisje commandeert. Haar vriendje moet “dáár staan,” precies daar. En dan niet bewegen tijdens het klikken. “Doe nou is niet man, dat bewegen van jou zie je toch terug in de foto. Jezusmina.”
Stel je voor: het is Mark Rutte door klonen gelukt een nóg betere versie van zichzelf te creëren. Dat heeft hij voor elkaar gekregen door flink te persen in een bad gevuld met de krokodillentranen van Klaas Dijkhoff, terwijl Sybrand Buma Sinterklaas Kapoentje zingt.
Vorige week begon de week tegen Eenzaamheid. Op vrijdag overleed Koos Alberts. Toeval? Ik denk het niet. Koos is die volkszanger van: “Hoe zit ‘t met jou, waar ben je gebleven?” en “Ik verscheurde je foto, heb je brieven verbrand. In m’n hart moet ik huilen, maar ik doe nonchalant.” Klinkt redelijk eenzaam. Online ging ik op zoek naar het offline-leven van Koos. Twee jaar geleden werd hij geïnterviewd in het programma De Kist – over de dood en gemis.