Volgens de kranten hebben ook alleenwonende twintigers flink te lijden onder de intelligente lockdown. M’n reet, dacht columnist Cees van den Boom, en hij besloot om de banden met zijn oude studentenhuis weer eens aan te halen.
Categorie Archief: Columns
Ik label mezelf. Ik label mijzelf, zodat anderen dat niet hoeven te doen. Mijn labels? Christen, wit, introvert, sensitief, allergisch voor melk, hbo-student in de Biblebelt en hetero. Zo, ik heb mijzelf zojuist in een minuut tijd in acht hokjes gepropt. Hoe voelt dat? Een beetje vervelend, maar het is beter dan dat andere mensen het doen.
Ook studenten worden geraakt door de coronacrisis. Hoe blijven ze gemotiveerd om vanuit huis te studeren? Columnist Cees van den Boom heeft een onorthodoxe oplossing. Een jerk-off-instructor en een flinke zak geld.
Gebruik je quarantaine voor bezinning. Nu alles wat we gewend zijn is ontwricht door ziekte, hebben we de kans om de andere maatschappelijke ziektes aan te pakken, schrijft columnist Bouke van Balen.
Een goede daad maakt de wereld een beetje beter. Maar in alle eerlijkheid verdwijnt dat ‘beetje’ vaak in eigen zak. Cees van den Boom schreef er zijn eerste column over.
Amsterdamse arrogantie bestaat niet? Ga dan eens carnaval vieren, aldus onze columnist Bouke van Balen.
En het gaat over de eeuwige discussie die in elke relatie of vriendschap een keer de kop opsteekt: hond of kat? Zo ook tussen mijn vriendin en mij. Mijn positie staat al voor zover ik me kan herinneren vast: ik ben team hond.
Afgelopen zondag zag ik 1917. Het was voor het eerst in lange tijd dat ik in een Pathé-bioscoop emoties ervoer waarvoor film als kunstvorm bedoeld is.
‘Amsterdam’ is altijd mijn eerste antwoord geweest op de vraag waar ik vandaan kom. Blijkbaar volstaat dat niet, want de vraag wordt nog steeds vrijwel altijd opgevolgd door de zogenaamd verhelderende vraag: ‘Nee, maar waar kom je écht vandaan?’
Welbeschouwd kunnen mensen vrij weinig. We worden geboren als naakte, zielige kruipsels met te weinig haar om onszelf warm te houden.
Ik was negen toen ik op slag verliefd werd. Stiekem, zonder dat mijn ouders het wisten, bleef ik ver na bedtijd wakker en zag ik PSV Olympique Lyon verslaan in de kwartfinale van de Champions League.
Je kunt nooit terug naar school. Ja, je kunt het wel doen, maar dan word je met je eigen vergankelijkheid geconfronteerd, ontdekte columnist Bouke van Balen.
In het rijk van Rutte is het verleden de sleutel tot het heden. Maar niemand wil bij een rijk horen dat zelf niet weet waar het mee bezig is, schrijft columnist Florian Teufer.
Een minuut of tien dacht ik dat het een hartaanval was. Ik schreeuwde naar mijn moeder – smeekte of ze alsjeblieft 112 kon bellen. Zij wist het toen al beter dan ik, en kwam terug met een nat washandje om mijn bezwete voorhoofd af te vegen.
Was laat je niet liggen, weet columnist Bouke van Balen. De werkelijkheid, daarentegen, blijkt weerbarstiger.
Iedereen vindt wat van ze. ‘Onze’ boeren en de klimaatactivisten. Ze strijden tegen elkaar om de uitstoot van CO2. Meer of minder? Ook Wilders’ optreden kon niet uitblijven. Even de situatie samengevat:
Ik heb mijn overbuurman naakt gezien. Het gebeurde in een flits. Met een goed ingezette sprint bewoog hij zich van zijn slaapkamer naar de badkamer. Met zijn handen probeerde hij, tevergeefs, zijn edele delen te beschermen.
Technologische ontwikkelingen komen nogal eens uit de opvallende en minder elegante hoeken van de samenleving. Zo komen nieuwe technologieën vaak voort in tijden van oorlog. Nu blijkt dat de porno-industrie er ook wat van kan, zag columnist Bouke van Balen.
Voordat mijn vrienden en ik uitgaan zitten we doorgaans slap te ouwehoeren op de bank. De een zit aan z’n derde biertje terwijl de ander z’n vijfde Disaronno inschenkt, dat werk. Beetje kaarten, boten hoort er natuurlijk bij, maar heel spannend is het allemaal niet. Overleggen waar we heengaan, het vaak met elkaar oneens zijn.
Vroeger was je gewoon gay in het geheim. Men mocht het niet weten, omdat ze het er niet mee eens waren. Je was ziek of had een gekke fase. De duivel had je in de greep of je wilde provoceren.
Drie jaar geleden schreef ik mijn eerste column voor Maximum, het online platform opgezet door Max van Geuns. De titel van mijn eerste column: Maatregel tegen Engeland. Het was niet best.
Deze brief schrijf ik als festivalganger – liever noem ik mezelf muziekliefhebber – en om maar met de deur in huis te vallen: ja, ik gebruik wel eens drugs.
Op 1 juli 1863 werd op de Antillen de slavernij afgeschaft. Deze dag is bekend komen te staan als de dag dat de ketenen van de slaven werden gebroken. Dat ‘gebroken ketenen’ vertaalt letterlijk naar Keti Koti in het Surinaams, een feestdag die we op 1 juli vieren. Zo ook vorige week maandag.
De Zeedijk ligt onder vuur en dit keer is het menens.
In de schaduw van Carré en op een steenworp afstand van de lichtweerkaatsende Amstel schuilt een groot pand waar zes jongens van de Navigators Studentenvereniging Amsterdam (NSA) wonen. Jelmer Hoogland (21) is een van hen en voorzitter van de christelijke vereniging. Thijs Booden ging langs.
Vertel mij waarom je als stel beiden een foto van hetzelfde kerkje moet nemen. Oké, het is inderdaad een mooi kerkje. Ik heb veel kerkjes gezien en deze staat zeker wel in mijn top tien van mooie kerkjes.
Smeltende ijskappen, brullende orkanen, benauwende temperaturen. Dat klimaatverandering gevolgen heeft voor onze planeet, was al een tijdje bekend. Maar de gevolgen lijken verder te rijken dan dat. Tegenwoordig worden we zelf ziek van klimaatverandering. Psychisch ziek.
Iedere ochtend wacht ik af tot de Do You-show op NTS Radio begint. Stipt 10 uur Nederlandse tijd, om 9 uur in Engeland. Althans, dan begint het. Maar of de host Charlie Bones er dan al is, hangt af van zijn humeur.
Zo nu en dan leid ik toeristen rond door het centrum van Amsterdam. Met een feloranje paraplu en minstens zo kek hoedje transformeer ik onmiskenbaar tot tourgids.
May is er alweer mee gestopt, wie had dat gedacht? Ik in ieder geval niet. Ik dacht dat dat hele Brexit gebeuren wel los zou lopen. Fluitje van een cent zou je zeggen.