Het lijkt tegenwoordig alsof iedereen een businessidee heeft. Columnist Cees van den Boom heeft geen zin om ze nog langer aan te horen.
Categorie Archief: Columns
Zoals vrijwel elke student, volgt columnist Bouke van Balen nu online onderwijs. Maar wat als dat straks de standaard wordt? “Fysiek, nee, normaal onderwijs heeft mij gemaakt tot wie ik vandaag ben.“
Deze column gaat over kanker. Het woord dan, niet de ziekte gelukkig. Of nu, een beetje van beide eigenlijk.
Werken kan tegenwoordig overal en altijd. Maar wat als je er genoeg van hebt om altijd ‘aan’ te staan? Columnist Bouke van Balen bedacht er iets op.
Columnist Cees van den Boom had na het plaatsen van een ambigue foto op Instagram iets uit te leggen aan de familie. Tantes en nichtjes appten om hem te feliciteren met zijn coming out. ‘Ik ben geen homo!’, wilde hij schreeuwen. Gevolgd door: ‘Niet dat daar iets mis mee is.’
Columnist Sezen Moeliker vierde dit jaar haar verjaardag zonder familie. Desalniettemin gaf de intelligente corona-lockdown de dag een bijzondere dimensie.
Columnist Bouke van Balen merkt op dat zijn generatiegenoten verwacht worden te weten wat voor persoon ze willen worden. Ze hebben te maken met meer vrijheid dan ooit. Volgens hem is dat eerder een last dan een luxe.
Deze zondag vieren columnist Cees van den Boom en zijn zus voor de negende keer Moederdag zonder hun moeder. Die leeft voort in oude videobanden en, nog belangrijker, in vele herinneringen. Zoals die ene met de oorbel, of al die anderen met Paul de Leeuw.
Mijn opa is 86 en woont alleen. Hij vertelde me dat hij moeite had met het gebrek aan houvast in de coronacrisis. We maakten een afspraak: elke dag sturen we elkaar één mail. Ik mail hem aan het begin van de dag, hij mij aan het eind.
Columnist Bouke van Balen maakte deze week een tentamen vanuit huis, onder streng toezicht van pseudo-objectieve datafetisjisten.
De oma van columnist Cees van den Boom is besmet met het coronavirus. In een skype-sessie nam het gezin afscheid van haar. Een waardig afscheid over de glasvezelkabel bleek nog lastig, maar Cees bedacht er iets op.
Even iets anders, opdat dit probleem niet raakt ondergesneeuwd in de calamiteiten: vrouwen vertellen elkaar álles. Columnist Cees van den Boom weet zich er geen raad mee.
Columnist Bouke van Balen las deze week in De Groene Amsterdammer dat de Nederlandse overheid destijds haar vaccininstituut heeft verkocht aan een farmaceutisch bedrijf. Niet de meest tactische zet, maar wel een hele menselijke, schrijft hij.
Volgens de kranten hebben ook alleenwonende twintigers flink te lijden onder de intelligente lockdown. M’n reet, dacht columnist Cees van den Boom, en hij besloot om de banden met zijn oude studentenhuis weer eens aan te halen.
Ik label mezelf. Ik label mijzelf, zodat anderen dat niet hoeven te doen. Mijn labels? Christen, wit, introvert, sensitief, allergisch voor melk, hbo-student in de Biblebelt en hetero. Zo, ik heb mijzelf zojuist in een minuut tijd in acht hokjes gepropt. Hoe voelt dat? Een beetje vervelend, maar het is beter dan dat andere mensen het doen.
Ook studenten worden geraakt door de coronacrisis. Hoe blijven ze gemotiveerd om vanuit huis te studeren? Columnist Cees van den Boom heeft een onorthodoxe oplossing. Een jerk-off-instructor en een flinke zak geld.
Gebruik je quarantaine voor bezinning. Nu alles wat we gewend zijn is ontwricht door ziekte, hebben we de kans om de andere maatschappelijke ziektes aan te pakken, schrijft columnist Bouke van Balen.
Een goede daad maakt de wereld een beetje beter. Maar in alle eerlijkheid verdwijnt dat ‘beetje’ vaak in eigen zak. Cees van den Boom schreef er zijn eerste column over.
Amsterdamse arrogantie bestaat niet? Ga dan eens carnaval vieren, aldus onze columnist Bouke van Balen.
En het gaat over de eeuwige discussie die in elke relatie of vriendschap een keer de kop opsteekt: hond of kat? Zo ook tussen mijn vriendin en mij. Mijn positie staat al voor zover ik me kan herinneren vast: ik ben team hond.
Afgelopen zondag zag ik 1917. Het was voor het eerst in lange tijd dat ik in een Pathé-bioscoop emoties ervoer waarvoor film als kunstvorm bedoeld is.
‘Amsterdam’ is altijd mijn eerste antwoord geweest op de vraag waar ik vandaan kom. Blijkbaar volstaat dat niet, want de vraag wordt nog steeds vrijwel altijd opgevolgd door de zogenaamd verhelderende vraag: ‘Nee, maar waar kom je écht vandaan?’
Welbeschouwd kunnen mensen vrij weinig. We worden geboren als naakte, zielige kruipsels met te weinig haar om onszelf warm te houden.
Ik was negen toen ik op slag verliefd werd. Stiekem, zonder dat mijn ouders het wisten, bleef ik ver na bedtijd wakker en zag ik PSV Olympique Lyon verslaan in de kwartfinale van de Champions League.
Je kunt nooit terug naar school. Ja, je kunt het wel doen, maar dan word je met je eigen vergankelijkheid geconfronteerd, ontdekte columnist Bouke van Balen.
In het rijk van Rutte is het verleden de sleutel tot het heden. Maar niemand wil bij een rijk horen dat zelf niet weet waar het mee bezig is, schrijft columnist Florian Teufer.
Een minuut of tien dacht ik dat het een hartaanval was. Ik schreeuwde naar mijn moeder – smeekte of ze alsjeblieft 112 kon bellen. Zij wist het toen al beter dan ik, en kwam terug met een nat washandje om mijn bezwete voorhoofd af te vegen.
Was laat je niet liggen, weet columnist Bouke van Balen. De werkelijkheid, daarentegen, blijkt weerbarstiger.
Iedereen vindt wat van ze. ‘Onze’ boeren en de klimaatactivisten. Ze strijden tegen elkaar om de uitstoot van CO2. Meer of minder? Ook Wilders’ optreden kon niet uitblijven. Even de situatie samengevat:
Ik heb mijn overbuurman naakt gezien. Het gebeurde in een flits. Met een goed ingezette sprint bewoog hij zich van zijn slaapkamer naar de badkamer. Met zijn handen probeerde hij, tevergeefs, zijn edele delen te beschermen.