Op de Berensluis staat een meisje te poseren. De zon schijnt laag en de Westertoren schittert op de achtergrond. Het meisje commandeert. Haar vriendje moet “dáár staan,” precies daar. En dan niet bewegen tijdens het klikken. “Doe nou is niet man, dat bewegen van jou zie je toch terug in de foto. Jezusmina.”
Categorie Archief: Columns
De laatste keer dat ik een verkeerde keuze maakte, was toen ik afgelopen weekend in Londen was. Ik wilde iets lekkers en koos een vanillecakeje uit (dacht ik), maar het bleek een bananen-pindakaascakeje te zijn. Jammer, maar niet bepaald het einde van de wereld. Smaakte prima, al was het alleen niet wat ik in eerste instantie had gewild.
Stel je voor: het is Mark Rutte door klonen gelukt een nóg betere versie van zichzelf te creëren. Dat heeft hij voor elkaar gekregen door flink te persen in een bad gevuld met de krokodillentranen van Klaas Dijkhoff, terwijl Sybrand Buma Sinterklaas Kapoentje zingt.
Universiteitscampussen zijn op hun mooist in de herfst. Zo ook de Oudemanhuispoort van de Universiteit van Amsterdam. Op het binnenplaatsje stonden groepjes studenten in wollen jassen te praten terwijl om hen heen de felgekleurde blaadjes van de bomen naar beneden dwarrelden. We warmden onze handen aan bekers koffie die we net hadden gekocht. Ook dat hoort bij de herfst, vond ik.
Columnist Eva Hofman gebruikt de juiste terminologie voor het vrouwelijk geslachtsorgaan. Dat stuit meer dan eens op onbegrip. “Toen ik onlangs in het Stedelijk Museum opmerkte dat een collectie mosselvormige tekeningen wel erg op vulva’s leek, proestte mijn vriendin het uit.”
Voor de laatste scoops, grappige inzichten of een korte, interessante, politieke analyse is Twitter een uitstekend medium. Veel journalisten en opiniemakers delen op Twitter hun bevindingen en dat is, zeker voor iemand die erg nieuwsgierig is, erg prettig. Helaas wordt Twitter door deze journalisten zelf — kort door de bocht gezegd — verpest.
Vorige week begon de week tegen Eenzaamheid. Op vrijdag overleed Koos Alberts. Toeval? Ik denk het niet. Koos is die volkszanger van: “Hoe zit ‘t met jou, waar ben je gebleven?” en “Ik verscheurde je foto, heb je brieven verbrand. In m’n hart moet ik huilen, maar ik doe nonchalant.” Klinkt redelijk eenzaam. Online ging ik op zoek naar het offline-leven van Koos. Twee jaar geleden werd hij geïnterviewd in het programma De Kist – over de dood en gemis.
Ik heb een buurtsupermarkt recht tegenover mijn huis. Dat is precies zo chill als het klinkt, maar ook gevaarlijk. Ontelbare keren ben ik vlak voor sluitingstijd nog even naar beneden gerend om toch nog een reep chocola of een zak Kettle-chips Sea Salt & Balsamic Vinegar af te rekenen.
We stonden in de tuin en zeiden tegen elkaar: die gaat erin. Rechterbovenhoek. Bij elke andere speler had je gezegd: die gaat er waarschijnlijk niet in. En als ‘ie dan toch in het net ploft, is er alom verbazing en verbijstering. Waarschijnlijk zou er wat geluk bij komen kijken.
“Ja maar… ik wil gewoon gelukkig zijn,” hoor ik een van hen zeggen.
Man, daar lopen ze. Gloednieuwe rugzakken, glimmende horloges, verse schriften. Verse koppen ook, nog niet aangetast door bier en slaapgebrek en studiestress.
“James Gunn, regisseur van de Marvelfilmreeks Guardians of the Galaxy, is door Disney ontslagen om oude tweets waarin hij grapte over verkrachting en pedofilie. Gunn bood excuses aan. ‘Mijn uitspraken waren destijds compleet misplaatst en een slechte poging om provocatief te zijn.’”
“Here’s to alcohol, the rose colored glasses of life” schreef F. Scott Fitzgerald eens, evenals “first you take a drink, then the drink takes a drink, then the drink takes you.” Grotere en betere schrijvers zijn er nauwelijks geweest, misschien komt zelfs alleen Bob Dylan in de buurt.
We waren op het strand in Noordwijk. Ik probeerde ze te tellen, de senioren met gelooide huid, de kinderen met emmertjes vol schelpen en kwallen, de levensgenieters met verbrande schouders. Het waren er te veel, ik raakte steeds de tel kwijt.
Bij Pathé kennen ze ondertussen mijn naam. Ik kom er vaker dan in mijn stamkroeg en juist daar beginnen ze zich af te vragen of ik niet last heb van een drankprobleem. Dus toen ik zag dat Hereditary in elke krant lovende kritieken kreeg, baande ik mij weer een weg naar de bioscoop.
Ik werd beledigd, flink ook.
“Jij bent geen echte Amsterdammer,” zei het vriendje.
“Pardon?” zei ik.
Ik ging er even goed voor zitten: de laatste aflevering van RTL Late Night met Humberto Tan. Nog niet zolang geleden was Tan de koning van de kijkcijfers, de prins van het plezier. Jarenlang entertainde hij de entertainers van de commerciële omroep, maar de kijkcijfers namen af, het plezier idem.
Het is nogal druk in De Pijp. Zodra ik mijn deur opendoe, sta ik midden in Amsterdam. Een voet uit de deur en ik word bijna van mijn sokken gereden door fietsers op de stoep, die op hun beurt weer proberen de alomtegenwoordige bestelbusjes te ontwijken die de wegen blokkeren.
Mijn vriendengroep zit vol met krankzinnige types – mijn beste vriend voorop. Je kunt ze stuk voor stuk uren aan psychologisch onderzoek opleggen en er dan nog niet uitkomen waarom ze zo krankzinnig zijn. Maar, het voordeel is: ze zijn vermakelijk krankzinnig. Aaibaar, loyaal en humoristisch.
Daar was het dan: het gat.
‘Ha,’ dacht ik als ik erover hoorde. ‘Dat gaat mij lekker toch nooit overkomen. Net als dat ik vast nooit ga liegen over hoe oud ik ben, of dat ik nooit een kater zal krijgen van langer dan een dag.’
Aan de onderhandelingstafel, onder leiding van informateur Gerrit Zalm, hebben vier partijen een jaar geleden de toekomst van Nederland geschetst. Terrorisme, klimaat en de staat van Europa: alle onderwerpen hadden logischerwijs een hoge prioriteit. Er is echter één onderwerp dat een ondergeschoven kindje werd, en waar nu echt niet langer mee gewacht kan worden: suïcidale kinderen zonder uitzicht op hulp.
Ik moest dus kiezen. Met een muntje van vijf eurocent in mijn hand zat ik op mijn donkere balkon. De grote boom in de binnentuin was versierd met lichtsnoeren, die zouden binnenkort wel uitgaan, zoals elke nacht. Maar deze nacht was anders dan andere, want ik had besloten dat het tijd was voor een besluit.
Vraag me wat ik droomde vannacht. Vraag me wat ik droomde en ik zal zo eerlijk mogelijk antwoord geven. Nu de zon schijnt in de stad lijkt alles mooier, eerlijker, oprechter. Koningsnacht, -dag en Bevrijdingsdag zijn achter de rug, en mijn liefde voor de stad is nog groter geworden.
Nu de lente haar warme adem over de dichtgevroren stadgrachten heeft geblazen, nu de terrassen weer vol zitten met lichtgebruinde benen en kleuters met ijsmonden, en nu het Sarphatipark van sportlocatie naar dineerlocatie is gegaan, nu val ik op.
Ze zaten langs grachten, ze lagen in parkjes en ze huppelden door de straten van Amsterdam. Martin Bril was het die de term rokjesdag gaf aan de, in mijn ogen, mooiste dag van het jaar – en afgelopen woensdag leek het weer zo ver: rokjesdag.
Ze lonkt soms. Dan pak ik een schone jurk uit mijn kast en ineens ruik ik het. De geur van leer, van een mooi nieuw jack, van hoge laarzen, of, in dit geval, de Dure Tas.
Hij gaat vaak naar zijn stamkroeg, die tussen de Amstel en oneindige weilanden gelegen ligt. Meestal gaat hij met zijn beste vriend, soms ook alleen, als hij echt even behoefte heeft aan afleiding en, uiteraard, drank. Door de doffe speakers klinken oude klassiekers die hij fluisterend meezingt.
Het plannen van haar scriptie gaat columniste Eva Hofman erg makkelijk af. De uitvoering laat echter flink wat te wensen over.
De UvA staat er niet om bekend de mooiste gebouwen ter wereld te maken. Roeterseiland valt nog mee, maar Science Park is werkelijk waar niet om aan te zien. Zo zijn er meer gebouwen waar de UvA niet trots op hoeft te zijn.
Ik was in de Hema voor ondergoed. Eigenlijk was ik er voor paaseitjes, maar het mooie aan de Hema is dat je er komt voor alles tegelijk. Ik ben in de Hema voor de Hema. Maar ik stond wel op de ondergoedafdeling.