Ik heb mijn overbuurman naakt gezien. Het gebeurde in een flits. Met een goed ingezette sprint bewoog hij zich van zijn slaapkamer naar de badkamer. Met zijn handen probeerde hij, tevergeefs, zijn edele delen te beschermen.
Categorie Archief: Columns
Technologische ontwikkelingen komen nogal eens uit de opvallende en minder elegante hoeken van de samenleving. Zo komen nieuwe technologieën vaak voort in tijden van oorlog. Nu blijkt dat de porno-industrie er ook wat van kan, zag columnist Bouke van Balen.
Voordat mijn vrienden en ik uitgaan zitten we doorgaans slap te ouwehoeren op de bank. De een zit aan z’n derde biertje terwijl de ander z’n vijfde Disaronno inschenkt, dat werk. Beetje kaarten, boten hoort er natuurlijk bij, maar heel spannend is het allemaal niet. Overleggen waar we heengaan, het vaak met elkaar oneens zijn.
Vroeger was je gewoon gay in het geheim. Men mocht het niet weten, omdat ze het er niet mee eens waren. Je was ziek of had een gekke fase. De duivel had je in de greep of je wilde provoceren.
Drie jaar geleden schreef ik mijn eerste column voor Maximum, het online platform opgezet door Max van Geuns. De titel van mijn eerste column: Maatregel tegen Engeland. Het was niet best.
Deze brief schrijf ik als festivalganger – liever noem ik mezelf muziekliefhebber – en om maar met de deur in huis te vallen: ja, ik gebruik wel eens drugs.
Op 1 juli 1863 werd op de Antillen de slavernij afgeschaft. Deze dag is bekend komen te staan als de dag dat de ketenen van de slaven werden gebroken. Dat ‘gebroken ketenen’ vertaalt letterlijk naar Keti Koti in het Surinaams, een feestdag die we op 1 juli vieren. Zo ook vorige week maandag.
De Zeedijk ligt onder vuur en dit keer is het menens.
In de schaduw van Carré en op een steenworp afstand van de lichtweerkaatsende Amstel schuilt een groot pand waar zes jongens van de Navigators Studentenvereniging Amsterdam (NSA) wonen. Jelmer Hoogland (21) is een van hen en voorzitter van de christelijke vereniging. Thijs Booden ging langs.
Vertel mij waarom je als stel beiden een foto van hetzelfde kerkje moet nemen. Oké, het is inderdaad een mooi kerkje. Ik heb veel kerkjes gezien en deze staat zeker wel in mijn top tien van mooie kerkjes.
Smeltende ijskappen, brullende orkanen, benauwende temperaturen. Dat klimaatverandering gevolgen heeft voor onze planeet, was al een tijdje bekend. Maar de gevolgen lijken verder te rijken dan dat. Tegenwoordig worden we zelf ziek van klimaatverandering. Psychisch ziek.
Iedere ochtend wacht ik af tot de Do You-show op NTS Radio begint. Stipt 10 uur Nederlandse tijd, om 9 uur in Engeland. Althans, dan begint het. Maar of de host Charlie Bones er dan al is, hangt af van zijn humeur.
Zo nu en dan leid ik toeristen rond door het centrum van Amsterdam. Met een feloranje paraplu en minstens zo kek hoedje transformeer ik onmiskenbaar tot tourgids.
May is er alweer mee gestopt, wie had dat gedacht? Ik in ieder geval niet. Ik dacht dat dat hele Brexit gebeuren wel los zou lopen. Fluitje van een cent zou je zeggen.
Amsterdam is geen stad als Londen. In Amsterdam kan ik niet van Oost naar West fietsen zonder een paar bekenden tegen te komen. In Amsterdam kan ik een broodje döner halen met de zekerheid dat het net zo vlak smaakt als die van de avond ervoor. In Amsterdam heeft elke jongere een blauw voorband op z’n fiets.
Vorige week dwaalde ik als een koopjesjager door de Action. Wat ik zocht wist ik niet, dat ik iets ging kopen wel. In de Action vind ik altijd datgene waarvan ik niet wist dat ik het nodig had, maar eigenlijk al mijn hele leven had gemist.
Ik was zestien, we waren aan het basketballen voor de deur. Verderop in de straat liep een torenhoog figuur met donkergrijs gemodelleerde krullen. Bij elke stap bleven de krullen onbewegelijk op zijn hoofd staan. Uit het niets schreeuwde iemand: ‘Beestjes!’ De man (die kinderen uit de buurt logischerwijs de beestjesmeneer noemden) begon te zingen en te dansen.
Nu ik van woning verander leef ik tussen twee werelden. In mijn hoofd ben ik al bij het nog onbekende uitzicht in Amsterdam wat ik straks te zien krijg als ik wakker word, de nog nooit geroken geur, de nieuwe start. In mijn hart voel ik nostalgie naar de plek waar ik nog steeds woon – want verhuisd ben ik nog niet.
We doen het allemaal: masturberen. Zowel mannen als vrouwen. Mannen waarschijnlijk wat vaker dan vrouwen. Van wat ik weet zetten vrouwen een muziekje op. Laten ze eerst het bad vollopen. Of plunderen ze de geurende oliënkast. Allemaal om het zo fijn mogelijk te maken.
Nee, je blijft gewoon zitten waar je zit. Als jij een fijne kamer en fijne huisgenoten hebt, dan hoef je niet zomaar te vertrekken. “Ja, maar we hebben een jaarcontract en dat loopt af.”
Er is weer zo’n gek – want dat zijn het: gekken – met een geweer het huis van een God binnengelopen. “Laten we eerlijk zijn: dit soort idioten kunnen de diversiteit van de huidige maatschappij niet aan”
Ik beschouw mezelf niet als materialistisch en dat durf ik hardop te zeggen. Ik leef naar het credo van Amsterdams grootste – op Ramses Shaffy na – en donkerste artiest ooit: “Ik spaar geen geld, ik spaar herinneringen.” Herman Brood. Toch maak ik mij wel schuldig aan het fenomeen: gelukkig kopen.
Het is groen, zit boordevol gezonde vetten en is hartstikke populair. Zelfs zo populair dat er emoticons en speelgoed van zijn gemaakt. Dames en heren, ik heb het natuurlijk over de … avocado.
Als ik een column schrijf heb ik het vervelende gevoel dat het met het nieuws moet rijmen. En dat vind ik dan heel belangrijk, want ‘echte’ columnisten uit kranten en dagbladen doen dat ook. Maar soms begrijp ik echt niet waar mensen zich al dan niet mee bezighouden en belangrijker nog: waar ze zich druk om maken.
In steden rondom theaters staan VVD-leden ‘gewone Nederlanders’ op te wachten om wie ze zijn. “Schrik niet, ik ben totaal onbekend. Komt u even mee? Ik heb een verassing,” is de catchphrase.
Vroeger wilde ik nog wel eens goede voornemens schrijven. ‘Afvallen,’ schreef ik dan op mijn lijstje. En ‘betere cijfers halen.’ Meestal lukte in ieder geval dat laatste wel, want ik was en ben een ontzettende nerd. Mijn lijstjes waren de lijstjes van een streber: veel doelen om te behalen, weinig tijd voor andere zaken. ‘Minder computeren, minder TV, minder niks doen.’
“It’s like my birthday.” Lang donker haar, nepwimpers, dikke koek op d’r neus. Haar vriendinnen knikken instemmend. Ik zie vier geschminkte bobbleheads uit Amerika en denk: ja dus, want ik weet waar ze op doelt. Mijn barretje is leeg en ik wil dat mijn barretje gevuld is met Amerikaanse snollen, daarom is haar drankje van het huis.
Op de Berensluis staat een meisje te poseren. De zon schijnt laag en de Westertoren schittert op de achtergrond. Het meisje commandeert. Haar vriendje moet “dáár staan,” precies daar. En dan niet bewegen tijdens het klikken. “Doe nou is niet man, dat bewegen van jou zie je toch terug in de foto. Jezusmina.”
De laatste keer dat ik een verkeerde keuze maakte, was toen ik afgelopen weekend in Londen was. Ik wilde iets lekkers en koos een vanillecakeje uit (dacht ik), maar het bleek een bananen-pindakaascakeje te zijn. Jammer, maar niet bepaald het einde van de wereld. Smaakte prima, al was het alleen niet wat ik in eerste instantie had gewild.
Stel je voor: het is Mark Rutte door klonen gelukt een nóg betere versie van zichzelf te creëren. Dat heeft hij voor elkaar gekregen door flink te persen in een bad gevuld met de krokodillentranen van Klaas Dijkhoff, terwijl Sybrand Buma Sinterklaas Kapoentje zingt.