Universiteitscampussen zijn op hun mooist in de herfst. Zo ook de Oudemanhuispoort van de Universiteit van Amsterdam. Op het binnenplaatsje stonden groepjes studenten in wollen jassen te praten terwijl om hen heen de felgekleurde blaadjes van de bomen naar beneden dwarrelden. We warmden onze handen aan bekers koffie die we net hadden gekocht. Ook dat hoort bij de herfst, vond ik.
Auteur: Eva Hofman
Columnist Eva Hofman gebruikt de juiste terminologie voor het vrouwelijk geslachtsorgaan. Dat stuit meer dan eens op onbegrip. “Toen ik onlangs in het Stedelijk Museum opmerkte dat een collectie mosselvormige tekeningen wel erg op vulva’s leek, proestte mijn vriendin het uit.”
Ik heb een buurtsupermarkt recht tegenover mijn huis. Dat is precies zo chill als het klinkt, maar ook gevaarlijk. Ontelbare keren ben ik vlak voor sluitingstijd nog even naar beneden gerend om toch nog een reep chocola of een zak Kettle-chips Sea Salt & Balsamic Vinegar af te rekenen.
Man, daar lopen ze. Gloednieuwe rugzakken, glimmende horloges, verse schriften. Verse koppen ook, nog niet aangetast door bier en slaapgebrek en studiestress.
We waren op het strand in Noordwijk. Ik probeerde ze te tellen, de senioren met gelooide huid, de kinderen met emmertjes vol schelpen en kwallen, de levensgenieters met verbrande schouders. Het waren er te veel, ik raakte steeds de tel kwijt.
Ik werd beledigd, flink ook.
“Jij bent geen echte Amsterdammer,” zei het vriendje.
“Pardon?” zei ik.
Het is nogal druk in De Pijp. Zodra ik mijn deur opendoe, sta ik midden in Amsterdam. Een voet uit de deur en ik word bijna van mijn sokken gereden door fietsers op de stoep, die op hun beurt weer proberen de alomtegenwoordige bestelbusjes te ontwijken die de wegen blokkeren.
Daar was het dan: het gat.
‘Ha,’ dacht ik als ik erover hoorde. ‘Dat gaat mij lekker toch nooit overkomen. Net als dat ik vast nooit ga liegen over hoe oud ik ben, of dat ik nooit een kater zal krijgen van langer dan een dag.’
Ik moest dus kiezen. Met een muntje van vijf eurocent in mijn hand zat ik op mijn donkere balkon. De grote boom in de binnentuin was versierd met lichtsnoeren, die zouden binnenkort wel uitgaan, zoals elke nacht. Maar deze nacht was anders dan andere, want ik had besloten dat het tijd was voor een besluit.
Nu de lente haar warme adem over de dichtgevroren stadgrachten heeft geblazen, nu de terrassen weer vol zitten met lichtgebruinde benen en kleuters met ijsmonden, en nu het Sarphatipark van sportlocatie naar dineerlocatie is gegaan, nu val ik op.
Ze lonkt soms. Dan pak ik een schone jurk uit mijn kast en ineens ruik ik het. De geur van leer, van een mooi nieuw jack, van hoge laarzen, of, in dit geval, de Dure Tas.
Het plannen van haar scriptie gaat columniste Eva Hofman erg makkelijk af. De uitvoering laat echter flink wat te wensen over.
Ik was in de Hema voor ondergoed. Eigenlijk was ik er voor paaseitjes, maar het mooie aan de Hema is dat je er komt voor alles tegelijk. Ik ben in de Hema voor de Hema. Maar ik stond wel op de ondergoedafdeling.
Ik noem hem de schuldkast. Hij staat op een plek in mijn huis waar ik dagelijks meermaals langs moet. We hebben hem roze geverfd, daarom kijk ik er graag naar. Tot het schuldgevoel me bekruipt. Vroeger was hij twee keer zo groot, maar toen ik verhuisde heb ik de helft van de inhoud weggegeven of -gegooid.
Ze staan er elke dag. Het grachtenwater onder hun voeten ligt soms spiegelstil, soms klotst het tegen de kade. Zo nu en dan zijn er meeuwen, af en toe vaart een roeibootje langs. Maar ze kijken niet naar het water of de vogels. Door de lens voor hun ogen zien ze slechts een omlijsting, een zwart frame om hun pose.
Via twitter werd ik onlangs gewezen op een interactieve wereldkaart van The Pudding, een website die werkt met visuele essays en datajournalistiek. Op de kaart is te zien welke muziek in welke landen, en zelfs steden, het populairst is. Radiomuziek dus.
Alles smaakt beter als het zeldzaam is, ondervond onze vrouw in Moskou. Daarom vroeg ze haar moeder een pakje Hollandse kaas mee te smokkelen naar Rusland. “Als scholier trok ik mijn neus op voor een bruine boterham met Beemster.”
Onze vrouw in Moskou reist altijd met de metro naar haar werk. De metrostations van Sint-Petersburg en Moskou zijn prachtig gedecoreerd en zien er uit als paleisjes. Maar na de aanslag afgelopen maandag in Sint-Petersburg, blijven veel passagiers weg uit de Moskouse metro, die nu ook streng wordt bewaakt: “Het netwerk van de taxi-app was de hele namiddag nog overbelast.”
Onze vrouw in Moskou Eva Hofman kreeg voor vertrek naar Rusland een paar goede tips van de universiteit, omdat Rusland voor de nietsvermoedende student soms best moeilijk kan zijn. Deze week heeft het Russische ministerie van buitenlandse zaken een ‘handboek’ opgesteld voor Russen in het buitenland. “Het boek is fantastisch.”
Uit een voorliefde voor de Russische literatuur besloot ‘onze vrouw in Moskou’ Eva Hofman één van de meesterwerken mee te nemen naar het Oosten. Met een dikke pil van ruim 800 pagina’s zit zij nu dagelijks in de metro te worstelen.
‘Onze vrouw in Moskou’ Eva Hofman is journaliste en studente Slavistiek, en zal in haar columns de komende 3 maanden schrijven over haar reilen en zeilen in de Russische hoofdstad.
‘Onze vrouw in Moskou’ Eva Hofman is journaliste en studente Slavistiek, en zal in haar columns de komende 3 maanden schrijven over haar reilen en zeilen in de Russische hoofdstad.