Iris ten Have praat graag met mensen die ze (nog) niet kent. In haar serie Lessen van een vreemde deelt ze de onverwachte, onvoorspelbare en ontroerende verhalen die dat oplevert. In de tiende aflevering staat Carlijn centraal. “Telkens als ik haar (we hebben besloten dat Fernsehturm vrouwelijk is, ook als is het een ‘der’ woord) zie, word ik blij. Ze herinnert mij aan de stap die ik heb genomen.“

Soms zijn de meest inspirerende mensen die je kent je grootste triggers. Je zou je willen bevinden waar zij al staat. De weg die je nog moet afleggen om daar te belanden wordt pijnlijk duidelijk. Daarom praat ik graag met Carlijn (26), zangeres, filmmaker en graphic designer. En eigenlijk inmiddels niet meer zo’n vreemde voor mij.

“Kippenvel”, app ik Carlijn na onze eerste ‘vriendendate’. In de tram terug naar huis luister ik naar het liedje dat ze mij heeft gestuurd, haar demo “Just Friends”. Het is zo mooi dat ik het zelf geschreven zou willen hebben. De week daarop neurie ik het elke dag in het trappenhuis van mijn appartementencomplex. Het trappenhuis echoot een stuk beter dan mijn eigen douche.

Geboren met het sterrenbeeld van de leeuw, treedt Carlijn op als het hoofdpersonage in haar eigen leven: een film. Een van de keerpunten in Carlijn’s verhaal vindt in 2022 plaats. In de zomer van 2022 verhuist ze naar Berlijn. Hier ontmoeten we elkaar, als fellow Dutchies, tijdens een filmcursus.

Film van het leven
De film van Carlijns leven begint echt op televisie. Als twaalfjarige is ze, samen met haar beste vriendin Merle, te zien op televisie. Ze bereiken met hun liedje “Verboden Toegang” de finale van het Junior Songfestival 2009. Het is het jaar dat Ralf wint, met zijn tapdans liedje “Click Clack”. 

Na het Junior Songfestival blijven Merle en Carlijn onafscheidbaar. Ze schrijven liedjes samen, die ze publiceren op hun Spotifyaccount. Ook maken ze vlogs waarin ze covers zingen, soms met andere artiesten, waaronder Blanks. De video’s bereiken miljoenen kijkers. Langzaam verkiezen ze beiden hun eigen pad, niet meer samen maar apart. In 2022 vestigen ze zich dan officieel alletwee als soloartiest. Carlijn neemt de artiestennaam ‘Care’ op zich.

Arrogant
“Omdat ik introvert ben denken mensen vaak dat ik arrogant ben”, zegt Carlijn. “Vroeger vond ik dat heel naar om te horen”. Ik moet zeggen dat ik ook een van die mensen was, maar nu weet ik wel beter. Carlijn luistert als geen ander naar haar vrienden, en als je ergens meezit helpt ze je te vinden wat nou werkelijk het probleem is. Of ze tovert een geruststellende opmerking uit haar leren zwarte tasje.    

Kenmerkend aan Carlijn is dat ze enkel en alleen zwarte kleding draagt. “Zwart is mijn lievelingskleur”. “Zwart is geen kleur Carlijn,” zeg ik dan.

Radar
Soms lijkt het of Carlijn een radar heeft als het gaat om de intenties van de mensen om zich heen. Ze pikt makkelijk op hoe haar omgeving zich voelt. “Ben je hoogsensitief?,” vraag ik haar een avond. Inmiddels durf ik haar er wel naar te vragen. We kennen elkaar lang genoeg en ik weet dat ze het niet slecht zal opvatten. Zelf heb ik twee versies van het Hoogsensitieve Personen boek van Elaine Aron thuis liggen, gekocht op momenten in mijn leven dat ik mezelf er ook van verdacht deze persoonlijkheidstrek te hebben.

Als we in een druk café zitten, raakt Carlijn snel overprikkeld. Als de muziek te hard knalt in een bar, is dat haar ook te veel. En zo kan ik doorgaan met de lijst criteria waar hoogsensitieve mensen volgens onderzoek aan voldoen. Het klopt. Maar Carlijn vindt het niet vanzelfsprekend dat er een woord is voor haar gevoelswereld. “Voor mij is het heel normaal.” Hoogsensitiviteit geeft onder andere een diepe waardering en liefde voor kunst, en dat is wel in Carlijn’s voordeel, als creatieve ondernemer.

Eigen pad
“Ik ben bijna mijn hele leven lang onderdeel geweest van een relatie”, realiseert ze zich nu. We picknicken op een strand met een groepje vriendinnen. “Ik heb sinds mijn zestiende vriendjes gehad, en daarnaast had ik altijd Merle, mijn muziekpartner.” Nu, op haar zesentwintigste, is ze voor het eerst in tien jaar vrijgezel én soloartiest. Het is een nieuw hoofdstuk van haar leven, waarin ze kennis maakt met haar onafhankelijkheid. 

Dat stukje onafhankelijkheid begint met een grote stap. Als de relatie met haar partner uitgaat, weet ze dat het tijd is voor een grote verandering. “Ik wilde iets doen waarvan ik dacht dat ik het nooit zou doen. Mezelf overtreffen.” Al eerder bezocht ze Berlijn tijdens een solovakantie en werd op slag verliefd. Ongeveer één jaar later, de zomer van 2022, besluit ze echt naar Berlijn te verhuizen. Al haar vrienden wonen in Nederland, ze heeft een fijn huis en fijne huisgenoten, maar het voelt niet goed. “Ik had niks meer te zoeken in Nederland.” 

De Fernsehturm is een symbool van onafhankelijkheid, mijn versie van de Eiffeltoren

Op haar Instagram Stories plaatst Carlijn vaak foto’s van de Fernsehturm, dus ik vraag wat ze daar zo bijzonder aan vindt. “Telkens als ik haar (we hebben besloten dat Fernsehturm vrouwelijk is, ook als is het een ‘der’ woord) zie, word ik blij. Ze herinnert mij aan de stap die ik heb genomen.” Ze lacht. “Het is een symbool van onafhankelijkheid, mijn versie van de Eiffeltoren”, vertelt ze dromerig. “Ik romantiseer m’n leven best wel.”  

Hokjes
Niet om haar in hokjes te plaatsen, maar als uitgesproken introvert en hoogsensitief persoon beweegt Carlijn zich in een wereld van extraverten met een zelfverzekerdheid waar haar jongere zelf trots op zou zijn. Altijd bestempeld als dagdromer, gaat ze haar dromen achterna om graphic designer, filmmaker en zangeres te worden – en ze is al goed onderweg. Verder dan ik in ieder geval, en daarom ben ik af en toe best een beetje jaloers op haar. Carlijn heeft meer tijd nodig voor zichzelf dan het gemiddelde en, waar ze dat gevoel vroeger negeerde, geeft ze daar nu juist eer aan. Ze luistert in de eerste plaats naar zichzelf, haar gevoelens en haar ‘dromen’, en daar kunnen we allemaal wel wat van leren.