Capitulatie

Beeld: Thom Canters

5 februari 2023, 10:00

Auteur: Thom Canters

Capitulatie

Beeld: Thom Canters

5 februari 2023, 10:00

Auteur: Thom Canters

In Nederland fietsen zijn vrouwelijke vriendinnen om 4 uur ’s nachts zorgeloos over straat. Geen sprake van in Chicago, waar redacteur Thom Canters woont. Wat doet het met je als je omgeven wordt door bezorgde mensen terwijl jij je veiligheid altijd voor lief nam?

Eerst was het de gehele South Side van Chicago, toen waren het vooral de wijken beneden mijn universiteitscampus, en tot slot werd het een specifieke rode lijn: “Don’t go below 63rd street.” Nog geen week woonachtig in Chicago, of ik werd al vanuit verschillende hoeken bestookt met dit (ongevraagde) advies wanneer ik kenbaar maakte dat ik precies aan die 63rd street ging wonen.

“Typisch gevalletje Amerikaanse hysterie,” dacht ik. “Zo erg kan het toch niet gesteld zijn met die misdaadcijfers?” Bovendien: de Amerikaanse bezorgdheid over toegenomen misdaad lijkt niet altijd gestaafd door de statistieken. Jaar in jaar uit meent de meerderheid van de Amerikanen dat misdaad is gestegen, terwijl in het algemeen er juist sprake is van een neerwaartse trend.

Waar komt die vanzelfsprekendheid van veiligheid vandaan?

En dus bleef ik ’s avonds alleen lopen over straat, met m’n laptop in m’n tas, en nam ik de metro vanaf dat ene station waar ik na zessen zogenaamd niet meer zou mogen komen. Wellicht naïef – waar komt die vanzelfsprekendheid van veiligheid überhaupt vandaan? En allicht ook een tikkeltje arrogant. Immers: wie ben ik om te stellen dat ze hier niet zo moeten overdrijven als het op hun eigen veiligheid aankomt?

Want veiligheid is iets wat hier niet voor lief wordt genomen. Over krap een maand staan de burgemeestersverkiezingen van Chicago op het programma. Een van de belangrijkste onderwerpen? Criminaliteit. Alhoewel de toegenomen criminaliteit vooral historisch achtergestelde zuidelijke gebieden betreft, waar dat al een probleem was, betreft het een zorg van de hele stad. Eén voor één rollen kandidaten daarom hun plannen uit om de misdaad te beteugelen.

Spanning tussen werkelijkheid en statistieken
Over de mate waarin de zorgen om criminaliteit corresponderen met de feiten, kan eindeloos worden gedebatteerd. Van politici mag je in ieder geval verwachten dat ze niet voorbijgaan aan de onveiligheid die hun kiezers ervaren. Bovendien hoeven we ook niet te doen alsof misdaad in geen enkel opzicht een belangrijk probleem vormt. Toch is de spanning tussen geleefde werkelijkheid en statistieken interessant. Het maakt duidelijk hoe dit thema door en door politiek van aard is en nodigt uit om na te denken over hoe Amerikanen uit verschillende geledingen van de maatschappij zich tot elkaar verhouden.  

Tijdens de recente gouverneursverkiezingen voor de staat Oklahoma wierp de Democratische uitdager de zittende Republikeinse gouverneur voor de voeten dat het conservatieve Oklahoma met hogere misdaadcijfers kampt dan liberale staten zoals New York en Californië. Het hoongelach dat volgde op die feitelijk niet onjuiste opmerking verraadde hoe reputatie en ideologie nooit ver weg zijn in de vraag hoe veiligheid daadwerkelijk beleefd wordt. Criminaliteit is toch met name voorbehouden aan de linkse grote steden? Niet voor niets heeft Chicago de twijfelachtige bijnaam Chi-raq, en ontbreekt zo’n bijnaam voor Tulsa, Oklahoma.  

‘Je hoort daar niet helemaal thuis,’ werd me mysterieus verteld

In het dagelijks leven betekent een slechte reputatie dat mensen wegblijven. Dat de zuidelijke inwoners van Chicago weinig bezoek mogen verwachten van hun overige stadsgenoten is niets nieuws. Maar een voortdurende isolatie van gebieden die sowieso al te kampen hebben met weinig kansen en gebrekkige financiering lijkt anderzijds geen beproefde methode om ze uit het slop te trekken.

Isolatie bovenop de scherpe scheidslijnen die sowieso al bestonden in het sterk gesegregeerde Chicago, waar discussies over deze onderwerpen niet kunnen los bestaan van racisme. “Je hoort daar niet helemaal thuis,” werd mij enigszins mysterieus verteld als ik naar de reden vroeg wanneer het mij werd afgeraden om met de bus te reizen, met name in de avond. Het antwoord liet zich al snel raden bij de eerstvolgende busrit die ik enigszins recalcitrant toch maakte: ik was de enige witte persoon in de bus.

Dat zijn overwegingen die gaan over het grotere plaatje. Hoeveel kritiek ik op macroniveau ook kan hebben op hoe veiligheid hier beleefd wordt, op mijn telefoonscherm blijven meldingen van mijn universiteit over (gewapende) berovingen op straat langzaam maar gestaag binnenstromen. Het gevoel van ‘mij zal dat niet overkomen’ blijft de boventoon voeren, tot het moment dat ik een melding binnenkrijg van een overval op een universiteitsmedewerker, precies op een wat verlaten plek waar ik mij 15 minuten daarvoor bevond.

Het resultaat, na een aantal maanden? Nauwelijks nachtelijke wandelingen, en als het echt niet anders kan, toch een blokje om bij een gemutst figuur in de verte, voortdurend angstig over mijn schouder kijkend of er niemand achter me loopt. Bewustwording, kan je dat noemen. Maar eigenlijk klinkt het meer als capitulatie.

Eindhttps://redpers.nl/wp-content/uploads/2020/09/redperslogo-1.png door Ciska Molenaar


STEUN NIEUW JOURNALISTIEK TALENT

Red Pers werd vijf jaar geleden opgezet door vier jonge en ambitieuze studenten en is inmiddels uitgegroeid tot een landelijk opleidingsplatform. Het is dé springplank naar een journalistieke carrière.

Wil je ons helpen het medialandschap te vernieuwen door jonge journalisten een stem te geven? Doneer dan nu een flinke kan koffie (€ 5,-), één maandje Zoomen (€ 15,-) of een ander bedrag. Bedankt


lees ook:

Nieuwsbrief

Elke drie weken houden we je op de hoogte van wat we schreven en wat we lazen in de Red Pers-nieuwsbrief.

Zoeken

Doneren

Wij bieden jonge, aspirerende journalisten een podium én begeleiding. Dat kunnen we nog beter met jouw steun. Die steun komt met twee voor de prijs van één, want onze sponsor matcht jouw donatie. Geef jij ons vijf euro? Dan ontvangen wij een tientje.