“It’s coming Rome”: de EK-finale met een Engelse Italiaan

Beeld: Beeld: Joep van Meyel

12 juli 2021, 17:18

Auteur: Joep van Meyel

“It’s coming Rome”: de EK-finale met een Engelse Italiaan

Beeld: Beeld: Joep van Meyel

12 juli 2021, 17:18

Auteur: Joep van Meyel

Gisteravond kwam het Europees kampioenschap voetbal tot een meeslepend einde met Engeland-Italië op Wembley. Voor de gelegenheid plofte sportredacteur Joep van Meyel op de bank met een heuse Engelse Italiaan. ‘Mijn grootste nachtmerrie is werkelijkheid geworden.’

Daar staat hij: een Italiaans tricot om zijn schouders, blond als Bernardeschi – en zeker niet als Foden – en gekenmerkt door een Italiaanse en Engelse vlag op zijn linkerzij. Joseph ‘Joe’ Giuliano Scalera is klaar voor de EK-finale. “Mijn tattoo brandt vandaag als het litteken van Harry Potter.” 

Voordat de wedstrijd begint staat Joe ontspannen in een pan te roeren. “Ik maak een pasta, Calabrese stijl. Ik kom net terug uit Calabrië en ik heb nog wat lekkere dingen meegenomen. Zie je deze uien? Dit zijn Cipolla Rossa di Tropea Calabria, de beste rode uien die er bestaan.” Niet veel later tovert Joe twee prachtige borden spaghetti uit de keuken en gaat hij voor de televisie zitten. De glimlach verdwijnt van zijn gezicht en maakt plaats voor een serieuze blik: “Forza Italia!”

De voorbeschouwing

Weinig mensen zullen met zo’n dubbel gevoel de aanloop naar de finale hebben beleefd als Joseph Scalera. Zoon van een Italiaanse vader en een Engelse moeder, een accent uit Nottingham, maar een Italiaans hart. “Mijn opa en oma zijn toen mijn vader jong was van Calabrië naar Nottingham verhuisd. Er is daar een grote Italiaanse gemeenschap, omdat veel Zuid-Italianen na de Tweede Wereldoorlog naar Engeland vertrokken om daar in de fabrieken te werken. Die Italiaanse gemeenschap is zo hecht dat mijn vader alleen Italiaanse vrienden aan zijn jeugd heeft overgehouden.”

Beeld: Joep van Meyel

Ondanks zijn dubbele nationaliteit mag er overigens geen twijfel over bestaan voor welk team Joe het hardst zal juichen: La Squadra Azzurra. “Dat komt door mijn vader, hij heeft mij opgevoed met voetbal. Mijn eerste voetbalherinnering was toen ik zes jaar was. Het was de EK-finale van 2000, Frankrijk tegen Italië. Frankrijk won uiteindelijk door een Golden Goal in de verlenging, verschrikkelijk. Het was de eerste keer was dat ik volwassen mannen zag huilen, dat weet ik nog goed. Mijn vader huilde toen volgens mij niet.

“Dat deed hij wel in 2006, toen Italië het WK won. Tranen van geluk. We keken die wedstrijd samen in Little Italy in Bakersfield met een paar honderd Italianen. Wat daar gebeurde had ik nog nooit gezien. Iedereen op straat, een man met een Italiaanse vlag in een lantaarnpaal en mijn nonna kwam nog op televisie; het was een compleet gekkenhuis. Mijn vader is de reden dat ik iedere keer weer kippenvel krijg als Italië speelt. Als hij Engels was geweest, had ik vandaag zeker een ander shirt had gedragen.”

De voorkeur is duidelijk, maar toch heeft Joe ook sympathie voor Engeland. “Normaal gesproken ben ik altijd voor Engeland, tenzij ze tegen Italië spelen. Tijdens het toernooi dacht ik nog: Engeland-Italië zou wel een leuke finale zijn. Maar nu het zo ver is, voelt het wel een beetje als een nachtmerrie. Daarbij is het inmiddels alweer 55 jaar geleden dat de Engelsen iets hebben gewonnen, dus ik gun het ze ook wel. Soort van.” Ook over de kansen van de Engelsen is Joe niet pessimistisch. “Ze spelen voor eigen publiek, dat kan vanavond zomaar de doorslag geven. Maar als de Italianen hun eigen niveau halen moet het goedkomen.” Inmiddels betreden de spelers het veld van Wembley Stadium. De wedstrijd gaat beginnen.

De eerste helft

Het eerste fluitsignaal klinkt en de sfeer slaat om. Zo ontspannen als Joe de pasta in elkaar zette, zo gespannen eet hij hem nu op. Hij draait de spaghetti professioneel om zijn vork en richt zijn ogen strak op de televisie. Maar dan. Nog voordat zijn bord leeg is; een voorzet van Trippier die bij een totaal vrijstaande Luke Shaw uitkomt. Bam! Het Italiaanse net bolt. Stilte.

“Dit meen je niet!”, is het enige dat door de woonkamer klinkt. Binnen twee minuten kijken de Italianen tegen een 1-0 achterstand aan, om hierna een dik half uur niet thuis te geven. “Wat zijn ze aan het doen?! Waarom spelen ze zo slordig? Dit gaat niet goed.”

Beeld: Joep van Meyel

Tot minuut vierendertig. Federico Chiesa slalomt behendig langs een aantal Engelsen om vervolgens een vlammend schot te lossen. Net naast, maar het is de eerste keer dat Joe opspringt van de bank. “Bello, bello!” Hierop volgen vijftien minuten waarin Italië zich weer in de wedstrijd speelt, wat het vertrouwen bij mijn gastheer doet stijgen. “Er is nog niks aan de hand, het kan nog,” sluit hij de eerste helft af.

De tweede helft

Na een koude Birra Moretti op het balkon is het tijd voor de tweede helft. De paniek uit de eerste vijf minuten heeft plaatsgemaakt voor voorzichtige hoop op een goede afloop. Het fluitsignaal voor de tweede helft klinkt. “Forza Italia!”. Italië is sterk uit de kleedkamer gekomen en weet wat kansjes te creëren, maar een doelpunt blijft uit. Een vrije trap van Insigne, opnieuw een schot van Chiesa, maar het vizier staat nog niet op scherp. Vervolgens een corner voor de Italianen, doorgekopt bij de eerste paal, Verratti knikt op goal, redding Pickford, bal op de paal en dan… Bonucci! “Si! Forza Italia! Forza Ragazzi!”. Joe valt me in de armen en we springen samen door de woonkamer. Direct stuurt hij een appje naar zijn vader die de wedstrijd in Italië kijkt. “Ik heb nog geprobeerd om mijn vlucht om te boeken zodat ik daar nu kon zijn, maar het was helaas te veel gedoe.”

Hoewel Italië het restant van de reguliere speeltijd de overhand heeft, weet het niet meer te scoren. Het laatste fluitsignaal klinkt, maar niet voordat Chiellini de bijna doorgebroken Saka stevig bij zijn kraag pakt en hardhandig naar de grond trekt. Een pittige overtreding, maar het brengt een stiekeme glimlach op Joe’s gezicht. “Wat een beest.” 

Verlenging en penalty’s

Tijdens de verlenging wordt er weinig gesproken. De zenuwen maken zich langzaam meester van Joe en hij zit het volle half uur nagelbijtend naar het scherm te turen. Na een doelpuntloze verlenging breekt het gruwelijkste fenomeen van voetbal aan: penalty’s. “Ik zou gewoon weigeren een penalty te nemen. Die spanning kan ik niet aan,” zegt Joe zenuwachtig.

Een wisselvallige penaltyserie volgt, totdat Jorginho mag aanleggen voor de winnende van Italië. “Hij mist zelden, dit moet lukken”. Jorginho neemt zijn aanloop, het typerende hupje en schiet, maar mist! Pickford kiest de goede hoek en stopt de inzet van de Italiaan. “Nooo!” Joe kan het niet geloven. Dan is het de beurt aan de 19-jarige Bukayo Saka om het duel met de boomlange Guanluigi Donnarumma aan te gaan. “Ik zou het zielig vinden als hij mist, hij is nog zo jong.” Zowaar probeert Joe nog wat sympathie voor de Engelsen te wekken. Maar dan gebeurt het, Donnarumma pakt de beslissende penalty. Italië is Europees kampioen! Nog één keer vliegt Joe me in de armen en dansen we door de kamer. “Ik weet niet wat ik moet zeggen, ik kan het niet geloven! Ik moet mijn vader bellen!” 

Na het telefoongesprek met zijn vader hangt Joe zichtbaar geëmotioneerd op. Hij legt zijn telefoon weg en staart met waterige ogen voor zich uit. “Was ik maar in Italië.”

Met medewerking van Jan Tourkov


lees ook:

Nieuwsbrief

Elke drie weken houden we je op de hoogte van wat we schreven en wat we lazen in de Red Pers-nieuwsbrief.

Zoeken

Doneren

Wij bieden jonge, aspirerende journalisten een podium én begeleiding. Dat kunnen we nog beter met jouw steun. Die steun komt met twee voor de prijs van één, want onze sponsor matcht jouw donatie. Geef jij ons vijf euro? Dan ontvangen wij een tientje.