Repatriëren? Wel even twee weken verplicht naar een kamp graag, à 1500 euro

Beeld: Beeld: Lotte Schuengel

4 december 2020, 13:00

Auteur: Lotte Schuengel

Repatriëren? Wel even twee weken verplicht naar een kamp graag, à 1500 euro

Beeld: Beeld: Lotte Schuengel

4 december 2020, 13:00

Auteur: Lotte Schuengel

De Australische Perrin wilde terugkeren naar zijn vaderland, maar moest twee weken gedwongen naar een quarantainekamp, op eigen kosten. Hij wordt gevolgd door apparatuur, en wettelijk gezien is hij gedetineerd. Redacteur Lotte Schuengel sprak hem op zijn laatste dag in het kamp.

Het is de laatste avond van de quarantaine voor de Australische Perrin (28). Buiten raast een spectaculaire onweersstorm met grote bliksemschichten. Het hoogtepunt van de tweede week is net achter de rug: spaghetti bolognese. “We hebben hier allemaal erg naar uitgekeken.”

De afgelopen drie jaar woonde Perrin in het Verenigd Koninkrijk. Maar toen de pandemie hem zijn baan als copywriter kostte, besloten zijn vriendin en hij terug te verhuizen naar hun thuisland. Onderdeel van het repatriëringsproces is een verplichte quarantaine van twee weken in een speciaal afgezonderd kamp in het noorden van Australië.

‘Je voelt je als een aapje in de dierentuin dat aan de tralies rammelt totdat het gevoerd wordt’

Streng coronabeleid

 ‘s Avonds krijgen de bewoners van het Howard Springs Inpex Camp bij hun diner een papieren zak met daarin hun ontbijt en lunch voor de volgende dag. “Je verveelt je zo erg dat je de volledige inhoud de volgende ochtend al op hebt,” zegt Perrin. “Vervolgens zit je de hele dag te wachten op het avondeten. Dat komt nooit op vaste tijden, dus je voelt je als een aapje in de dierentuin dat aan de tralies rammelt totdat het gevoerd wordt.”

Het strenge coronabeleid maakt Australië één van de succesvolste landen in de bestrijding van het coronavirus. In Australië zijn sinds de coronacrisis rond de 900 mensen aan het virus overleden. Met 25 miljoen inwoners is dat een bijzonder laag getal. Ter vergelijking: in Nederland ligt met minder inwoners het aantal doden tien keer zo hoog.

De overheid heeft een maandelijks limiet ingesteld aan het aantal burgers dat mag terugkeren. Mensen die via commerciële vluchten het land binnenkomen moeten hun quarantaine uitzitten in hotels bij de grote steden aan de oostkust.

Bicep opmeten

Driemaal had Perrin zo’n vlucht geboekt, maar ze werden allemaal geannuleerd. Uiteindelijk konden hij en zijn vriendin terecht op een van de zeldzame repatriëringsvliegtuigen. Zo kwamen ze terecht in hun kamers van vijf bij vijf meter op Howard Springs.

“Na een vermoeiende vlucht van 20 uur moesten we door een procedure waarbij we allerlei willekeurige instructies kregen,” vertelt Perrin. “Ook werd mijn bicep opgemeten zonder dat ik wist waarvoor.” Later bleek dat hij een gezondheidsmonitor kreeg, die zijn hartslag en temperatuur bijhoudt. “In theorie moesten we die altijd aan hebben behalve tijdens het douchen. Zo kunnen ze live meekijken of iemand problemen ontwikkelt.” Het apparaat heeft het overigens nooit gedaan.

Het Singaporese databedrijf, dat deze technologie aanlevert, vraagt gebruikers een privacyverklaring te tekenen waarbij ze goedkeuren dat hun data wordt verzameld en geanonimiseerd voor het trainen van kunstmatige intelligentie. Perrin heeft echter nooit zo’n formulier voorbij zien komen. Met duizenden mensen in dezelfde gezondheidssituatie is Howard Springs op papier een goudmijn voor dit bedrijf.

Zicht op het kamp | Beeld: privéarchief

Overbelaste wifi

Het kamp, dat van oorsprong was bedoeld om arbeiders uit Japan die werkten op de gasplantaties te huisvesten, heeft ruimte voor zo’n vijfduizend inwoners. Het verblijf hier kost omgerekend zo’n 1500 euro voor 14 dagen. De rekening krijg je op de laatste dag.

‘Er zijn hier parlementsleden die letterlijk hebben gezegd: burgerschap is een privilege, geen recht’

Volgens Perrin is het kamp op dit moment voor de helft bezet. Toch voelt het niet zo. “Ik begon pas de omvang van deze plek te bevatten toen ik vorige week mijn spullen naar de wasmachine mocht brengen. Deze kant van het kamp is verdeeld in blokken, A tot en met F. Elke letter bevat honderden bedden. Het is enorm. En elke straat, elk gebouw is identiek.”

Perrin’s gevoel van plaats is even eentonig als zijn besef van tijd. “Ik sta op, drink de oploskoffie die ze me aan het begin hebben gegeven. Ik kijk of het internet het doet. Meestal niet, omdat het wifinetwerk niet zoveel gebruikers aankan. Dan gebruik ik maar mijn mobiele data en probeer ik de tijd stuk te slaan met Netflix. Omdat overdag de temperatuur oploopt tot 35 graden kun je alleen ‘s ochtends en ‘s avonds op je balkon zitten om met je buren te praten.”

Patrouillerende militairen

Inmiddels is hij de dagelijkse routine van het kamp gewend. Vijf keer per dag patrouilleert een agent met een groepje militairen door zijn straat om te controleren of iedereen in zijn kamer blijft en buiten een masker draagt. Eens per dag moet Perrin bellen met een verpleger om zijn temperatuur en eventuele gezondheidsklachten door te geven.

Het kamp wordt voornamelijk gerund door AUSMAT, Australian Medical Assistance Teams. Normaliter schieten zij te hulp bij natuurrampen en andere noodgevallen. “De dynamiek tussen hen en ons is vreemd,” zegt Perrin. “Ze zijn heel aardig, maar verbloemen dat hier een duidelijk element van dwang aanwezig is.” Perrin is wettelijk gezien namelijk gedetineerd. Als je je niet aan de regels houdt, krijg je een boete en riskeer je zelfs een gevangenisstraf.

 “Als ik kijk naar hoeveel levens dit beleid heeft gespaard, zie ik dit aan de ene kant als een volwaardige opoffering,” zegt Perrin. “Maar je kunt niet ontkennen dat het tegenhouden en detineren van je eigen burgers geen schending is van hun rechten. Dat het zoveel geld kost is al helemaal onredelijk. Er zijn hier parlementsleden die letterlijk hebben gezegd: burgerschap is een privilege, geen recht.”

Niet alleen heeft het strenge beleid veel levens gespaard, het zorgt er ook voor dat het dagelijks leven op een normale manier door kan gaan in delen van Australië. “Zodra ik morgen met de bus ben afgezet in Darwin ben ik aan de andere kant van het zogenaamde ‘covid-gordijn’: pubs en restaurants zijn open, zwembaden zijn open, je hoeft geen mondkapje op in het openbaar vervoer. Je kunt een feest geven met 30 mensen.”

Het eerste wat Perrin gaat doen zodra hij vrij is? “Een koud biertje drinken, inchecken in onze Airbnb en dan direct naar het zwembad.”

Met medewerking van Tahrim Ramdjan.


lees ook:

Nieuwsbrief

Elke drie weken houden we je op de hoogte van wat we schreven en wat we lazen in de Red Pers-nieuwsbrief.

Zoeken

Doneren

Wij bieden jonge, aspirerende journalisten een podium én begeleiding. Dat kunnen we nog beter met jouw steun. Die steun komt met twee voor de prijs van één, want onze sponsor matcht jouw donatie. Geef jij ons vijf euro? Dan ontvangen wij een tientje.