Jongvolwassenen met cruciale beroepen: zij kunnen niet thuiswerken

16 mei 2020, 12:00

Auteur: Anna Livia de Kort

Jongvolwassenen met cruciale beroepen: zij kunnen niet thuiswerken

16 mei 2020, 12:00

Auteur: Anna Livia de Kort

Thuiswerken, vanuit huis studeren: daar hebben we allemaal aan moeten wennen. Toch zijn er ook genoeg jonge mensen met een cruciaal beroep, die dus niet thuis kunnen blijven. Hoe ervaren zij het werk tijdens deze crisis? In dit tweeluik zoekt redacteur Anna Livia de Kort ze op. 

Lien van Rossem (19) – caissière

“Plexiglas, een beperkt aantal mandjes en minstens elke vijf minuten je handen desinfecteren: dat is inmiddels de realiteit geworden die ik als caissière meemaak. 

Lien van Rossem

Het is apart dat je nu afstand moet houden met klanten. Voor elke kassa is plexiglas geplaatst, het geld moet worden neergelegd en klanten moeten zelf het bonnetje pakken. Het is zo allemaal wat onpersoonlijker. 

1,5 meter afstand houden gaat eigenlijk niet. Veel mensen kunnen nog niet goed aan het plexiglas wennen, waardoor ze eromheen praten. De winkel waarin ik werk is niet groot, dus als ik de zelfscankassa’s moet controleren, is afstand bewaren al helemaal niet te doen. Soms moet ik dan iemands producten checken. Vooral jongeren nemen dan nooit uit zichzelf een stapje terug. Daar moet ik telkens iets van zeggen, wat soms moeilijk is.  

Voor de rust in de winkel is het beperkte aantal klanten heel fijn. Iedereen heeft de ruimte om in alle rust boodschappen te doen, zonder al te dicht op elkaar te staan. Wel staat er vaak een rij voor de winkel, waardoor klanten chagrijnig zijn als ze de supermarkt betreden. Tussen vijf en zeven uur ‘s avonds staan sommige mensen minstens tien minuten te wachten. Laatst stond er een boze meneer aan mijn kassa, die zijn geduld niet meer had. Ik probeerde hem uit te leggen dat we het voor zijn veiligheid en de veiligheid van de medewerkers doen, maar dat begreep hij niet. Ook zijn er veel mensen die stiekem met zijn tweeën of drieën naar binnen komen en vervolgens alleen een stokbroodje en kruidenboter afrekenen. Dat is zonde, want zo duurt alles nog langer. Ik denk dat mensen moeten beseffen dat boodschappen doen geen uitje meer is.  

Naast dat er veel ongeduldige en chagrijnige mensen binnen komen, zijn er ook klanten die veel waardering voor ons hebben. Elke week krijgen we wel een kaartje of chocola, omdat ze vinden dat wij als supermarktmedewerkers zo goed bezig zijn. Dat is een lief gebaar en daar word ik echt vrolijk van.”

Savine Meij (26) – Intensive Care verpleegkundige 

“Ik studeer geneeskunde, maar ik ben al afgestudeerd verpleegkundige, waardoor ik nu ook al werkzaam kan zijn als verpleegkundige op de Intensive Care (IC) in Utrecht. 

Eerst heb ik gewerkt op een afdeling waar patiënten nog geen intensive care zorg nodig hadden, maar die wel redelijk ziek en verzwakt waren. Daarna ben ik op de IC gaan werken. Het werken daar is totaal anders dan werken op een gewone afdeling. De patiënten worden kunstmatig in slaap gehouden en beademd. Dat is een vreemde sfeer. Daarnaast zijn de patiënten op de IC heel instabiel. Als er dan een alarmbelletje rinkelt, kan dat soms vrij stressvol zijn. Verplegers die normaliter al op deze speciale afdeling werken, nemen het werk dan vaak over, omdat zij toch beter weten hoe ze dit het beste kunnen aanpakken.

Het was vooral in het begin even wennen. We zijn helemaal ingepakt om niet besmet te raken. We dragen een pak, een masker dat lucht filtert en handschoentjes.  Ik was voordat ik op de IC begon best bang dat ik bijvoorbeeld mijn ouders zou besmetten later. Toen ik eenmaal begon op de IC en hoorde dat vrij weinig zorgpersoneel in mijn omgeving ziek werd, werd ik minder angstig. Wel heb ik het contact beperkt tot mijn ouders en mijn vriend. Mijn collega’s in het ziekenhuis doen dit ook allemaal. 

Toen de coronacrisis in Nederland begon, was iedereen in het ziekenhuis best paniekerig dat het Italiaanse coronascenario- waarbij de Intensive Cares overvol zouden raken – zich ook in Nederland zou voordoen. We hadden verschillende scenario’s bedacht, zodat de zorg het aan zou aan. Gelukkig is het niet zo ver gekomen, alleen ben ik bang dat wanneer we de teugels laten vieren er misschien een tweede piek in besmettingen ontstaat.

Ik schrok in het begin heel erg van het aantal relatief jonge mensen dat op de IC lag. Ik kan me nog goed herinneren dat er een zieke man van een jaar of 50 via FaceTime afscheid moest nemen van zijn vrouw en kinderen, omdat de artsen dachten dat hij misschien zou sterven. Dat was echt hartverscheurend om te zien. De besmette man is uiteindelijk twee weken in slaap is gehouden, de kans was groot dat hij het niet meer zou gaan halen. Ondanks zijn kritieke toestand, heeft hij het gelukkig toch overleefd en is hij laatst ontslagen uit het ziekenhuis. 

Ik ben heel blij dat ik als geneeskundestudent de mogelijkheid heb gekregen om op de Intensive Care te kunnen werken. Het klinkt misschien cru, het is voor mij wel erg leerzaam om dit allemaal te zien. Later zou ik als arts wel op deze afdeling willen werken. Ik doe in deze crisistijd al veel ervaringen op, die ik absoluut nooit meer ga vergeten.”


lees ook:

Nieuwsbrief

Elke drie weken houden we je op de hoogte van wat we schreven en wat we lazen in de Red Pers-nieuwsbrief.

Zoeken

Doneren

Wij bieden jonge, aspirerende journalisten een podium én begeleiding. Dat kunnen we nog beter met jouw steun. Die steun komt met twee voor de prijs van één, want onze sponsor matcht jouw donatie. Geef jij ons vijf euro? Dan ontvangen wij een tientje.