Nieuwe album Elbow klinkt verfijnder dan ooit

Beeld: Foto: Emma Farrer. CC BY-SA 4.0

16 oktober 2019, 10:32

Auteur: Bram Emmer

Nieuwe album Elbow klinkt verfijnder dan ooit

Beeld: Foto: Emma Farrer. CC BY-SA 4.0

16 oktober 2019, 10:32

Auteur: Bram Emmer

Het nieuwe album Giants of All Sizes van de Britse band Elbow heeft een aangrijpende instrumentatie en is sterk politiek geëngageerd, schrijft muziekrecensent Bram Emmer. Elbow klinkt dromeriger, grootser en verfijnder dan ooit. 

Op de shortlist van de Mercury Prize voor het beste Britse album van dit jaar stonden politiek geladen albums van de Britse rapper Slowthai, de politiek-activistische punkband Idles en de uiteindelijke winnaar Dave. In een door Brexit verscheurd land sluit Elbows uitgesproken Giants of All Sizes daar naadloos bij aan.

Elbow won de Mercury Prize zelf in 2008 met The Seldom Seen Kid. De vierkoppige alternatieve rockband uit Manchester heeft zichzelf elf jaar later opnieuw uitgevonden als een band die elektronische drumbeats, klassieke arrangementen, koorzang en grootse rocknummers samenbrengt in een uitgebalanceerde cocktail die de Britse politici een spiegel voorhoudt. Met een cynische knipoog klinken in het relatief stevige nummer ‘Empires’ bijvoorbeeld de troostende zinnen: “Baby / Empires crumble all the time / Pay it no mind / You just happened to witness mine”.

Vakmanschap

Giants of All Sizes klinkt bij vlagen bijna agressief, overweldigend, maar ook troostend en beheerst, wat resulteert in een weloverwogen en doordacht klinkend album. Hoewel we dit na zeven albums wel van de band gewend zijn, stijgt Elbow met Giants of All Sizes op meerdere vlakken boven zichzelf uit. Het album zit vol met toonbeelden van muzikaal vakmanschap.

De laatste drie minuten van de zeven minuten durende opener en eerste single ‘Dexter & Sinister’ behoren tot het meest dromerig en vol dat Elbow heeft geklonken sinds het debuutalbum Asleep in the Back in 2001. De gefloten melodieën in het bezwerende ‘The Delayed 3:15’ zijn griezelig en dissonant. Net als in ‘Doldrums’ zijn de vocalen vaak in stereo gemixt, waardoor verschillende takes met elkaar in gesprek gaan, wat klinkt als een exclusief kijkje in een uit elkaar gereten (collectief) bewustzijn.

Verscheurdheid keert als thema vaker terug in het album, net als het motief van een onverwachte dood. ‘The Delayed 3:15’ gaat bijvoorbeeld over een ‘aanrijding met een persoon’, waardoor – je raadt het al – Garvey’s trein vertraagd werd.

Sprookjesverteller

In een van de interviews in aanloop naar de release sprak zanger en frontman Guy Garvey openlijk over zijn vader en twee van zijn vrienden, die kort na elkaar en voorafgaand aan dit album overleden. Op de tweede helft van het album neemt Garvey dan ook de tijd om te zingen over persoonlijk verlies, zoals op het intieme ‘My Trouble’ en de betoverende sluiter ‘Weightless’.

Met de statige toon van een soort alwetende sprookjesverteller vertelt Garvey serieuze verhalen. De tracklist bevat deze keer geen enkele zwakke schakel; elk nummer voegt iets unieks toe aan een narratief van politieke, persoonlijke en existentiële intrige. Het grootste en het kleinste worden gecombineerd, persoonlijke boodschappen worden op een consistente manier samengesmolten met grootse instrumentatie en orkestratie.

Zo boos en direct heeft Garvey nog nooit geklonken. Paniek en woede staan zijn rustige stem op een vreemde manier heel goed

De lijn tussen consistentie en saaiheid kan echter vrij dun zijn en Elbow is nooit een band geweest van de spectaculaire risico’s. In het verleden klonk regelmatig de kritiek dat Elbow redelijk eentonig en saai kan zijn. Guy Garvey zingt met een rust en betrouwbaarheid die soms bijna slaapverwekkend kan zijn – een slaap met mooie dromen, dat dan weer wel – en de empathische houding die Elbow vaak aanneemt conflicteert met de vraag of de band wel méér dan dat te zeggen heeft.

Guy Garvey is de zanger van Elbow. Foto: Bryan Ledgard. CC BY 2.0

Deze kritieken snoert Elbow bij dezen de mond. Hoewel ze haar transformatie naar punkband voorlopig (nog) niet heeft ingezet, wordt de kenmerkende veiligheid op Giants of All Sizes enigszins verdrongen door een noodzakelijk activistische alles-of-niets-houding. Dit komt het meest naar voren tijdens het nummer ‘White Noise White Heat’: “The white heat of injustice has taken my eyes / I just wanna get high”.

Hoopvol

Zo boos en direct heeft Garvey nog nooit geklonken. Paniek en woede staan zijn rustige stem op een vreemde manier heel goed, alsof hij als punt van rust en comfort ineens uit zijn rol schiet en je weet dat het nu dus echt menens is.

Met Giants of All Sizes zet Elbow zichzelf wederom neer als een band van formaat, die schittert in het intieme en overtuigt in het meeslepende. Het is voor een deel een Brexit-plaat die aansluit op recente ontwikkelingen in de Britse maatschappij, maar tegelijk ook een intieme bespreking van liefde en de dood. Met Giants of All Sizes geeft Elbow een persoonlijke reactie op politieke verdeeldheid, verlies van hoop en van naasten, die ondanks (of dankzij) de sombere inhoud troostend en hoopvol kan klinken.


 

[paytium name=”Form name” description=”Donations”]
[paytium_field type=”open” label=”Onze studenten dragen vrijwillig bij aan Red Pers. Vond je dit een goede productie? Sponsor dan onze koffie (€2,50), https://redpers.nl/wp-content/uploads/2020/09/redperslogo-1.pngvergadering (€10) of grotere investering. Dankjewel!” default=”2,50″ /]
[paytium_total label=”Steun ons voor” /]
[paytium_button label=”Doneer” /]
[/paytium]

lees ook:

Nieuwsbrief

Elke drie weken houden we je op de hoogte van wat we schreven en wat we lazen in de Red Pers-nieuwsbrief.

Zoeken

Doneren

Wij bieden jonge, aspirerende journalisten een podium én begeleiding. Dat kunnen we nog beter met jouw steun. Die steun komt met twee voor de prijs van één, want onze sponsor matcht jouw donatie. Geef jij ons vijf euro? Dan ontvangen wij een tientje.