Er schijnt een aangename septemberzon over het Olympiaplein. Beetje bij beetje druppelen enthousiaste, maar bovenal stoere, meiden het terrein binnen. Ze komen voor een wekelijkse workshop skateboarden met een flinke dosis empowerment. Redacteur Juliët Boogaard ging op bezoek bij de stoere meidenclub van Women Skate the World.

“Wanneer voel je je het best?” vraagt Nanja van Rijsse (23), medeoprichter van vrijwilligersorganisatie Women Skate the World, aan een groep acht- tot veertienjarige meiden. Het is de vraag van de dag, een wekelijks ritueel. Een greep: “als ik aan het eten ben”, “tijdens het dansen”, “in de sneeuw”. De meest voorkomende: “wanneer ik met vrienden ben”. Het is een vraag die past bij de visie van Women Skate the World: inspireren, verbinden en versterken.

Vallen en opstaan

Terwijl we na de les op de grond zitten en de laatste meiden uitzwaaien, vertelt Van Rijsse me haar verhaal. Ze heeft een tumultueuze middelbare schoolperiode gehad, waarna ze het gevoel had dat ze in een gat viel. In die periode begon ze met skateboarden.

“In Athene gaven we skateboardlessen aan kinderen uit vluchtelingenkampen, een wereld van verschil met Amsterdam”

Uit het skateboarden haalde ze inspiratie en kracht. Het is een sport die een metafoor voor het leven is: vallen en opstaan. Een manier om angsten te overwinnen. Deze boodschap wil Van Rijsse overbrengen aan de kinderen aan wie ze lesgeeft.

Deze boodschap dragen ze bij Women Skate the World onder andere uit door het verleggen van grenzen. En niet alleen opgelegde gender grenzen, maar ook landsgrenzen. Zo is Women Skate the World in 2018 ontstaan in Asira, Palestina. Hier gaven oprichters Van Rijsse en Amber Edmondson (29) als vrijwilligers skateboardlessen. Ze merkten dat de kinderen hier ontzettend veel kracht uit haalden.

Athene en Amsterdam

Dat najaar lanceerden ze hun eerste project in Athene, Griekenland. Hier boden ze skate-educate programma’s aan voor kinderen in vluchtelingenkampen. Inmiddels is het eerste project in Amsterdam dus ook een feit. “In Athene gaven we skateboardlessen aan kinderen uit vluchtelingenkampen, in Palestina aan kinderen die in onderdrukking leven. Een wereld van verschil met Amsterdam,” vertelt Van Rijsse. “Je merkt dat het vooral voor de kinderen in Athene een moment is om even uit de narigheid te stappen. Maar toch is het op veel vlakken hetzelfde: empowerment en verweer tegen stereotypes is belangrijk voor meisjes over de hele wereld. Dat kunnen de meiden in Amsterdam net zo goed gebruiken.”

Leiderschap speelt ook een rol in het programma van Women Skate the World. In Athene hebben ze hier een heus Youth Leadership Program voor ontwikkeld, in Amsterdam gebeurt het meer tussen de lessen door. Zo staan ze stil bij de vraag: wat maakt een goede leider? De kinderen gaan naast elkaar staan terwijl er eigenschappen worden opgenoemd. Is een goede leider creatief? Is een goede leider luid? Luistert een goede leider naar anderen? Naar voren stappen: mee eens. Naar achteren: mee oneens.

Project Fearless

De visie van Women Skate the World wordt gedeeld door Project Fearless, een initiatief gericht op het verkleinen van de genderkloof. Om hierin een verschil te maken moeten jonge meiden geïnspireerd en empowered worden, terwijl veel Amsterdamse initiatieven nu gericht zijn op vrouwen van boven de dertig, aldus oprichter van Project Fearless Mérida Miller (30).

Vanwege deze gedeelde visie besloten de beide initiatiefnemers een samenwerking aan te gaan. In opdracht van Project Fearless verzorgen de meiden van Women Skate the World een workshop van acht wekelijkse sessies. Aan de visie wordt uitgebreid invulling gegeven tijdens het twee uur durende programma van vandaag.

Onzekerheden

Voor het eerste deel van de les worden de skateboards dan ook nog even achterwege gelaten. Na de vraag van de dag worden de kinderen opgedeeld in groepjes. Elk groepje krijgt een gespreksonderwerp. Het doel van het gesprek: oplossingen zoeken. Bij één van de groepjes wiebelt een ongeduldige hand heen en weer in de lucht. Als ze de beurt krijgt vertelt ze dat haar rolmodel de 11-jarige skateboardster Sky Brown is, om nog even terug te komen op de vraag van vorige week.

Het onderwerp van deze week is onzekerheden. Maar wat is onzekerheid eigenlijk? Één van de meiden doet een poging: “Wanneer je je schaamt voor iets over jezelf”.

“Women Skate the World  zet zich in voor empowerment en tegen stereotypes”

Als blijkt dat een deel van de onzekerheden van de meiden voortkomt uit angst voor reacties van anderen speelt Miller, die dit groepje onder haar hoede neemt, hier gelijk op in. Sommige meiden durven niet voor de klas te spreken, een ander is onzeker over klasgenootjes die over haar roddelen, en weer een ander durft niet met open mond te lachen omdat ze onzeker is over haar tanden. Allemaal omdat ze bang zijn voor gemene reacties.

Maar wat doe je dan als iemand gemeen tegen je is? Is er iets waarvan je had gewild dat je het toen gedaan had? De antwoorden worden op een groot vel papier geschreven. “Voor jezelf opkomen”, “negeren”, “bespreken met een volwassene”. En wat had je gewild dat anderen hadden gedaan? Daaruit leren ze: niet alleen voor jezelf, maar ook voor elkaar opkomen.

Zulke gesprekken blijken niet eenvoudig met een groep kwebbelende meiden, die tussendoor zenuwachtig giechelen of van nervositeit grappen gaan maken. De vrijwilligers zijn hier echter op ingespeeld en wijzen de dames op de ground rule: respect. Niet door elkaar heen praten, maar luisteren.

Stereotypering

Een ander groepje heeft het over stereotypering van meisjes en vrouwen. Deze meiden zijn bij elkaar gezet omdat het de vrijwilligers opviel dat zij het hier wat vaker over hebben. Daarbij zijn ze wat ouder dan de rest. Ze krijgen weleens te horen dat ze iets niet zouden kunnen als meisjes. Van Rijsse vertelt over haar eigen ervaringen: “Ik krijg weleens te horen dat ik goed kan skateboarden ‘voor een meisje’. Ik denk dan: hoe bedoel je, ‘voor een meisje’! Hoezo zou ik dat als meisje niet kunnen? Maak mensen bewust van hun eigen vooroordelen door ze te confronteren.”

Toch is dat zo makkelijk nog niet. Vooral als het gaat om volwassenen. Daar durven de meiden minder snel tegenin te gaan. Wederom laat Van Rijsse blijken dat zij hier zelf ook nog weleens last van heeft. Ze legt uit dat er altijd mensen in een hogere positie zullen zijn, maar dat betekent niet dat je niet voor jezelf mag opkomen. Ongeacht je leeftijd. Kinderen kunnen namelijk best hun stem laten horen: “Kijk maar naar de Klimaatmars!”

Pesten

Even verderop stuitert één van de jongste meiden wild heen en weer terwijl ze vol overgave een verhaal vertelt. Het gaat om de achtjarige Iene, die een eigenzinnige oplossing voor pesten heeft: “Beuken!” Een klasgenoot was gemeen tegen haar, en die heeft ze toen even goed door elkaar geschud. Daar moet vrijwilliger Aaja Di Vece (27) toch wat nuance aan toevoegen. Geduldig doch gedecideerd legt ze uit: “Het is goed om voor jezelf op te komen, maar door iets te doen wat iemand anders niet leuk vindt ben je zelf ook een pestkop.”

Dit groepje bestaat uit de jongste meiden, met een kortere aandachtspanne. Daarom wordt er niet alleen gediscussieerd maar ook getekend. Dit biedt hen een aanvullende manier om over het onderwerp na te denken. Op de tekeningen laten ze bijvoorbeeld zien hoe een pestsituatie eruitziet.

Aan de slag

Tijd om te skateboarden! Op deze, tegen alle verwachtingen in, droge herfstdag is het Olympiaplein bezaaid met skaters, steppers en voetballers, maar de meiden manoeuvreren zich er met ogenschijnlijk gemak doorheen. De helft van de groep oefent op de half pipe, terwijl de andere helft sprongetjes oefent.

De kinderen passen dat wat ze in het voorgaande dagdeel hebben geleerd direct toe. Als er tijdens het skateboarden lacherig wordt gedaan over een foutje, klinkt het meteen: “We moeten elkaar aanmoedigen!” Al snel galmt het nieuwe motto over het Olympiaplein: “Support! Support! Support!”

Na ruim een halfuur op de boards te hebben gestaan, is het tijd voor de lesafsluiting. We zitten in een cirkel op de grond en gaan het rondje af: vertel in één woord hoe je je voelt. Onder andere “goed”, “trots” en “opgewonden” passeren de revue.

Stoere meidenclub

Terwijl de ouders staan te wachten, maken de meiden zich langzaamaan klaar voor vertrek. Sommige van hen kunnen er geen genoeg van krijgen en blijven sprongetjes oefenen. “Nog ééntje!” Een paar anderen staat nog even na te praten.

Linde (8) doet naast skateboarden ook aan tennis. Toch merkt ze wel een verschil tussen de tennis training en de skateboard workshop. “Op tennis tennissen we de hele les. Hier voeren we ook gesprekken.” Of ze daar buiten de skateboard les nog aan terug denkt? “Ja, op school. Als er iets gebeurt dat we hier hebben besproken.” Iene (8) ziet het ook als meer dan een lesje skateboarden: “Het is een stoere meidenclub!”

[paytium name=”Form name” description=”Donations”]
[paytium_field type=”open” label=”Onze studenten dragen vrijwillig bij aan Red Pers. Vond je dit een goede productie? Sponsor dan onze koffie (€2,50), https://redpers.nl/wp-content/uploads/2020/09/redperslogo-1.pngvergadering (€10) of grotere investering. Dankjewel!” default=”2,50″ /]
[paytium_total label=”Steun ons voor” /]
[paytium_button label=”Doneer” /]
[/paytium]