Wie ben ik om te zeggen hoe het zit?

Beeld: Florian Teufer, columnist van Red Pers.

3 februari 2019, 11:35

Auteur: Florian Teufer

Als ik een column schrijf heb ik het vervelende gevoel dat het met het nieuws moet rijmen. En dat vind ik dan heel belangrijk, want ‘echte’ columnisten uit kranten en dagbladen doen dat ook. Maar soms begrijp ik echt niet waar mensen zich al dan niet mee bezighouden en belangrijker nog: waar ze zich druk om maken.

Niemand lijkt het met elkaar eens te zijn. Voor elke mening is wel een ondersteunende argumentatie te vinden en een bijbehorende groep volgers. Dat maakt het schrijven van een column soms ingewikkeld, want wie ben ik om te zeggen hoe het zit? Niemand speciaal.

Maar kom op zeg. Waarom kunnen we het niet eens worden over bepaalde onderwerpen? Zoals: vaccineren; het nakomen van het klimaatakkoord (denk nou aan onze kinderen); luie of overwerkte millennials; zomertijd of wintertijd; vlees eten, de ja of de nee; privacy; Wie is de mol (of: wie boeit het nog); Donald Trump; bedrijven die het verneuken, zoals Uber en Airbnb.

Individualisme is belangrijk, dat ben ik met u eens. Tegelijkertijd is het misschien wel belangrijker om als mensheid samen aan de weg te bouwen. Voor bepaalde collectieve belangen moet iedereen z’n mening opzij kunnen schuiven.

In dat moment zag ik dat iedereen gelijk was. Lang, klein, mager, dik

Vorige week zat ik een dag ziek thuis. Het sneeuwde. Dat vind ik prachtig weer om ziek te zijn. Verwarming hoog, sloffen aan, pan soep op het fornuis, thee in de hand. Extra knus, net als dat de regen thuis zijn extra knus maakt. Ik heb geen televisie, hersenloos tv kijken kan dus niet. Ik heb wel een kast vol boeken, maar de fantasie om überhaupt een boek uit te zoeken ontbrak en dus keek ik naar buiten.

Mijn geluk kon niet op. Al zigzaggend gleed de ene na de andere sukkel onderuit. Ik ben nou eenmaal een beetje sadistisch – en dat is prima, niets mis mee, zolang het een beetje is. Of een beetje erg als je geliefde daar ook van houdt, maar dat is iets voor een andere column. De hele week, en misschien nog steeds, heb ik de gedachten van die glijpartijen niet uit mijn hoofd gekregen.

In dat moment zag ik dat iedereen gelijk was. Lang, klein, mager, dik. Het maakte niet uit, want iedereen ging onderuit en dat maakte ze menselijk. Kwetsbaar. Zijn we deze kwetsbaarheid vergeten? Is onze zin doordrukken het nieuwe medeleven geworden? En waarom gunnen we elkaar soms letterlijk het licht in de ogen niet? Zoveel vragen, geen antwoorden. Daardoor leerde ik het schrijven van een column weer omarmen.

Zet mij voor de rest van mijn leven voor een raam neer, dan kijk en beschrijf ik wel hoe jullie elkaar moedwillig kapotmaken.

lees ook:

Nieuwsbrief

Elke drie weken houden we je op de hoogte van wat we schreven en wat we lazen in de Red Pers-nieuwsbrief.

Doneren

Wij bieden jonge, aspirerende journalisten een podium én begeleiding. Dat kunnen we nog beter met jouw steun. Die steun komt met twee voor de prijs van één, want onze sponsor matcht jouw donatie. Geef jij ons vijf euro? Dan ontvangen wij een tientje.