Stel je voor: het is Mark Rutte door klonen gelukt een nóg betere versie van zichzelf te creëren. Dat heeft hij voor elkaar gekregen door flink te persen in een bad gevuld met de krokodillentranen van Klaas Dijkhoff, terwijl Sybrand Buma Sinterklaas Kapoentje zingt.
Een gouden combinatie, wie had dat gedacht? Dat is die echte VOC-mentaliteit hè: doen alsof je ergens verstand van hebt en blijven proberen tot het lukt. De Rutte-kloon heeft hij teruggestuurd in de tijd – alles kan als je beste vrienden bent met Trump. Area 51 blijkt toch nog wat waardevolle geheimen te bewaren.
Het is de Rutte-kloon gelukt om tussen 1958 en 1977 premier van Nederland te worden en blijven. ‘Kabinet Rutte voortdurend’, noemen ze het ook wel – op een gegeven moment zijn ze gestopt met tellen.
De Vietnam oorlog ligt hevig onder vuur van de media en op het moment lopen de gemoederen hoog op in Nederland. Mensen demonstreren tegen de Vietnamoorlog – ‘Wat die Amerikanen daar doen kan echt niet meer, jongens!’ Daar komt niks van in, denkt Rutte en verschijnt op Nederland 1: “Dit is een oorlog tussen de Amerikanen en de Vietnamezen. Sterker nog: dit is een oorlog tussen het kapitalisme en de Sovjet. Laten we vooral onze mening opzijschuiven tot dit voorbij is en beiden kampen elkaars kant van het verhaal inzien. Denkt u toch eens aan onze kinderen. Die hoeven toch niet geconfronteerd te worden met al dat geweld.”
Toevallig ook dat het allemaal voetbalhooligans waren met een gezonde passie voor schreeuwen, schelden, opruien en geweld
De dam, 30 april 1975. Daar staan jullie dan met een felgekleurd lullig bordje in de hand. Sommigen dreunen voorzichtig wat leuzen op. Anderen wijzen wild naar hun spanbord: “Kijk dan, dit is waar het om draait vandaag!” De hele winter hebben jullie de borden mooi versierd en wat was het gezellig hè? Sjors bracht elke avond een pan snert en Sjaak had iedereen netjes een sleutel van zijn kraakpand gegeven. Konden jullie tot in de late uurtjes verder schilderen en ouwehoeren over het post-protest. Gelukkig heeft iedereen een uitkering en is vrij vragen niet nodig geweest.
“Stop de bombardementen”, “USA uit Vietnam”, “Vrede op aarde”, “Vietnam voor de Vietnamezen”, “Johnson oorlogsmisdadiger”. Het is allemaal al over, de Amerikanen zijn met de staart tussen de benen vertrokken, maar vandaag mogen jullie je mening laten horen. Jullie staan zo vredig mogelijk te protesteren op alle bekende pleinen, en door heel Nederland. Toch jammer dat de pro-Vietnam demonstranten jullie mening niet konden waarderen en ieder een doosje eieren bij de hand had. Toevallig ook dat het allemaal voetbalhooligans waren met een gezonde passie voor schreeuwen, schelden, opruien en geweld.
En dan nóg steeds durft er zo’n uitgezakte lul met van die uitpuilende eksterogen in een doorzichtig wielrenbrilletje je de ‘hoer van de gelen’ te noemen
De dag is om. Iedereen gaat in bussen weer naar huis. Alles is binnen de perken gebleven, niemand heeft last van jullie gehad en zelfs de kinderen, onze heilige kinderen, hebben niets meegekregen van de misstanden in de wereld. Gelukkig maar. Nog een schrale troost: de terugreis is korter, want nu worden jullie níet op de A9 klemgereden door voorstanders van de oorlog.
Jullie hadden net zo goed in je nakie op een industrieterrein in een dorp zonder naam kunnen staan. En toch stonden jullie mooi daar op de Dam je niet meer relevante mening uit te dragen, want dat mag in een land als dit. En dan nóg steeds durft er zo’n uitgezakte lul met van die uitpuilende eksterogen in een doorzichtig wielrenbrilletje je de ‘hoer van de gelen’ te noemen. Nou, dat ben je echt niet hoor en al was je het wel, dan had je liever zo’n flink gevulde loempia in bed gehad, dan zijn Nederlandse knakworstje. Zo is het maar net.