De engste film van het jaar

Beeld: Columnist Thijs Booden

1 juli 2018, 11:00

Auteur: Thijs Booden

De engste film van het jaar

Beeld: Columnist Thijs Booden

1 juli 2018, 11:00

Auteur: Thijs Booden

Bij Pathé kennen ze ondertussen mijn naam. Ik kom er vaker dan in mijn stamkroeg en juist daar beginnen ze zich af te vragen of ik niet last heb van een drankprobleem. Dus toen ik zag dat Hereditary in elke krant lovende kritieken kreeg, baande ik mij weer een weg naar de bioscoop.

Als horrorfilms slecht zijn, zijn ze ook echt slecht. Jarenlang teerden de filmmakers op goedkope schrikeffecten en routineus geschreven scenario’s. Afgelopen tijd is er een kentering zichtbaar. Babadook, Ich Seh Ich Seh, A Quiet Place, The Witch: stuk voor stuk uitstekend, en bovenal origineel. Mother! deed het ‘m niet voor me, maar afijn, die regisseurs proberen tenminste weer iets met het horrorgenre.

Ik zag dat Toni Colette meespeelde in Hereditary en kende haar nog van een aantal films waaronder The Sixth Sense, een echte klassieker. Maar, om eerlijk te zijn, er waren jaren voorbijgegaan zonder dat ik aan Toni Colette dacht. In mijn hoofd was ze geen superster, geen type Jessica Chastain of Cate Blanchett.

Ik keek graag met mijn vrienden horrorfilms. Het gaf me zelfvertrouwen. Als die jongens daar dan zaten met kussentjes voor hun gezichten, wegwerpgebaren makend naar de televisie en bibberend na afloop hun weg naar huis zochten, bleef ik kalm en rustig. Genietend van de kwaliteit van de film of kritisch op de kitsch die ik voor me zag. Altijd analyserend, nooit last van hinderlijke emoties.

Dus vol zelfvertrouwen ging ik in die zaal zitten. Wat kon mij nou overkomen?

De ergste twee uur van mijn leven, dat kon mij overkomen.

Ik dook steeds verder weg in mijn stoel. Doodsangsten stond ik uit. Zelden had ik zoiets gezien. Zelden had ik zoiets meegemaakt. Alsof ik gestraft werd voor al mijn slechte gedragingen in mijn leven tot dusver. Het huilen van onbegrip, waarom mij dit moest overkomen, stond mij nader dan het lachen. Ik zat naar een geweldige film te kijken, maar genoten heb ik geen moment.

Na een voor mijn gevoel verschrikkelijk lange tijd keek ik op mijn horloge. De film was pas net een halfuur bezig. Zat ik dan, die grote jongen, met z’n baard en pakje sigaretten in zijn zak. Dat had allemaal geen waarde meer en zal het ook nooit meer hebben. Ari Aster, de regisseur van Hereditary, heeft mij verslagen. Ik zou nooit meer kunnen slapen.

Op IMDB zag ik een passende recensie: “10/10, maar deze film ga ik nooit nog een keer zien.”

Naast mij, in de zaal, zat iemand op zijn telefoon. Overduidelijk uit desinteresse. Lag het dan aan mij? Een paar rijen voor mij zat een stelletje een beetje te giechelen en te vozen. Lag het dan écht aan mij?

Zat ik dan, die grote jongen, met z’n baard en pakje sigaretten in zijn zak.

Gedesillusioneerd liep ik de zaal uit. Volgende week maar naar Incredibles 2, dacht ik, weer even van voren af aan beginnen. En snel een vriend appen, die ‘m ook had gezien. “Ik zat te zweten. Mijn rug, mijn oksels, mijn voorhoofd: allemaal zweet” reageerde hij.

Gelukkig, lag het dus niet helemaal aan mij.

En Toni Colette? Ik weet niet wat er nog gaat komen dit filmseizoen, maar iemand moet wel van hele goede huize komen wil zij geen Oscar winnen.

lees ook:

Nieuwsbrief

Elke drie weken houden we je op de hoogte van wat we schreven en wat we lazen in de Red Pers-nieuwsbrief.

Zoeken

Doneren

Wij bieden jonge, aspirerende journalisten een podium én begeleiding. Dat kunnen we nog beter met jouw steun. Die steun komt met twee voor de prijs van één, want onze sponsor matcht jouw donatie. Geef jij ons vijf euro? Dan ontvangen wij een tientje.