In aanloop naar de verkiezingen zijn alle ogen gericht op Amsterdam, politieke broedvijver van Den Haag. Maar met een gemiddelde leeftijd van 45,1 jaar zijn gemeenteraadsleden in de hoofdstad niet jonger, maar juist nóg ouder dan in de Tweede Kamer (44,5 jaar). De enige twintigers zijn Toon Geenen (28, PvdA) en Simion Blom (29, GroenLinks). Wie gaan jongeren op 21 maart een stem geven in Amsterdam?
Stefan Wirken (25), nummer 30 voor D66
“Tijdens de Maagdenhuis-bezettingen zat ik in de Centrale Studentenraad. Het bemiddelen tussen studenten en bestuursleden vond ik zo leuk, dat ik een partij heb opgericht: OpRecht, sindsdien de grootste partij op de rechtenfaculteit. Vorig jaar werd ik via het voorzitterschap van de Landelijke Studentenvakbond de jongste landelijke kandidaat voor D66. Als geboren en getogen Amsterdammer en seizoenskaarthouder van Ajax heb ik me vervolgens hier kandidaat gesteld.
Afgelopen maand ben ik afgestudeerd voor de Master Staats- en Bestuursrecht. Toen stond ik nog als nummer 14 op de advieslijst van D66, maar vanwege commotie in de partij heeft een aantal leden die weggestemd. Niemand van D66 Amsterdam is jonger dan dertig, terwijl 40 procent van de Amsterdammers dat wel is. Ik had graag het jonge geluid in de raad willen laten horen, maar een voorkeurscampagne starten is onbegonnen werk.
Desondanks blijf ik me inzetten voor D66. Zo organiseren we een nachtwandeling, waarbij we fietslampjes uitdelen aan jongeren. Ook ben ik bezig met het opzetten van een kennisgroep voor jongeren om de gemeenteraad te adviseren. In een politieke partij voor jongeren geloof ik niet, maar in een jong geluid binnen een volksbrede partij geloof ik wel.
Momenteel zit ik vastgevroren in mijn studentenhuis. Ik wil doorstromen, maar de wachtlijst voor sociale huur is te lang en de middenhuur stelt te hoge inkomenseisen. Die wil D66 eruit. Daarnaast moeten we bijbouwen en woningen oormerken voor studenten en starters. Ik ben liberaal tot het niet meer sociaal is. De Amsterdamse woningmarkt is doorgeschoten: we moeten nu echt ingrijpen.”
Anouk Levert (25), nummer 21 voor GroenLinks
“Toen ik op mijn zeventiende lid werd van GroenLinks en jongerenpartij DWARS voelde ik me gelijk thuis. Mensen in de partij hebben hetzelfde wereldbeeld: we leven met zijn allen op een wereldbol die langer moet meegaan dan wijzelf. Tegelijkertijd moeten we nadenken over hoe wij met elkaar omgaan. Ik ben niet groen óf links, ik sta juist voor de sterke combinatie van de partij.
Ik ben begonnen met vrijwilligerswerk en het coördineren van evenementen op het landelijke hoofdkantoor. Daarna werd ik voorzitter van DWARS Amsterdam en heb ik in het landelijke bestuur gezeten. Als campagnemedewerker ben ik nu elke dag op kantoor, op straat of bij debatten. In het weekend gaan we langs de deuren.
Als nummer 21 is de kans klein dat ik gekozen word, maar dat vind ik niet erg. Ik vind het een eer om überhaupt op de lijst te staan en ik leer er veel van. Bovendien voeren we bij GroenLinks met zijn allen campagne en zijn we samen één lijst. En wie weet sta ik de volgende keer hoger op de lijst en verover ik dan wel een plekje in de raad.
Mijn hart ligt bij de jeugdzorg. Ik ben afgestudeerd als orthopedagoog en heb gewerkt in de kinderopvang. Hulpverleners zijn door de decentralisatie driekwart van hun tijd bezig met administratie en niet alle kinderen krijgen de zorg die ze verdienen. Rijke kinderen kunnen dure behandelingen en extra zorg krijgen, anderen helemaal niets. Dat wil ik eerlijker maken.”
Bas van der Sande (26), nummer 15 voor de VVD
“Anderhalf jaar geleden ben ik afgestudeerd aan de UvA. Na een stage bij KLM werd ik in 2016 persoonlijk medewerker van VVD-Tweede Kamerlid Erik Ziengs. Ik stemde ook wel eens D66: het liberale gedachtegoed sprak mij aan.
Ik geloof in de kracht van het individu. Een sociaal vangnet moet er zijn om daar weer uit omhoog te schieten. Hoe positiever je in het leven staat, hoe meer je zelf kunt regelen. Mensen zijn niet arbeidsongeschikt: je kunt sommige dingen misschien niet, maar wat kan je wel? Dat vind ik een fijne benadering.
In Amsterdam krijg je als nummer 15 nooit meer dan 150 stemmen. Ik verwacht dus niet dat ik in de raad kom. Mocht ik toch gekozen worden, dan wil ik iets doen aan de drukte. Die komt deels door toeristen, maar wij zijn zelf ook verantwoordelijk. Toerisme brengt de stad veel goeds, maar de overlast willen we aanpakken door meer handhavers en een verdubbeling van het aantal schoonmakers.
Doordeweeks voer ik vooral online campagne. Negentig procent van de jongeren kijkt toch constant op hun schermpje. Zaterdag gaan we de ouderwets de straat op. Ik heb 2.500 flyers besteld, die moeten allemaal op. Ik heb mijn vrienden al overtuigd om op mij persoonlijk te stemmen, ook al zijn ze voor partijen als GroenLinks of D66. Als student was ik zelf niet politiek actief, maar ik zou de studenten van nu aanraden om eens langs te gaan bij een politiek café. Ongeacht je politieke kleur.”
Diyar Jassim (23), nummer 9 voor de SP
“Natuurlijk heb ik het nu druk, maar activisme stopt niet na de verkiezingen. Het is belangrijk om niet alleen tijdens verkiezingen te luisteren naar stemmers, maar eigenlijk altijd. Politiek is niet één keer in de vier jaar stemmen, maar de wereld veranderen.
Als bestuurslid van jongerenpartij ROOD ben ik bezig met de cynische huisjesmelker-van-het-jaar-prijs. Amsterdam heeft de munitie niet om rijke huisbazen aan te pakken. Huurders zijn bang zich uit te spreken, omdat ze hun huis dan kwijtraken. Als ik in de raad kom wil ik de woningnood aanpakken met meer betaalbare studentenwoningen en sociale huur. Jongeren die in Amsterdam geboren en getogen zijn moeten voorrang krijgen, niet de jongeren met een dikke portemonnee!
Voor mijn HBO-studie rechten doe ik onderzoek naar de rechten van studerende moeders. Meer dan de helft van MBO-studenten valt uit, mede omdat ze op jonge leeftijd een kind krijgen. En studeren en ouder zijn wordt in Nederland nog niet als gewoon gezien. In landen als Zweden wel, daar zijn er gewoon voorzieningen voor.
Veel vrienden vinden het super wat ik doe maar ik haal de aandacht liever van mezelf af. Het gaat niet om mij en dat ik jong ben, maar dat ik met jongeren veranderingen doorbreng in de politiek. Mijn levensmotto is wellicht wat cheesy, maar ik zou het iedereen toch mee willen geven: accept the things you cannot change and change the things you cannot accept. Doe er wat aan als je onrecht ziet, accepteer dat niet!”
Lotte Schipper (24), nummer 3 voor het CDA
“Ik kom niet uit een typische CDA-familie. Op een zondagmiddag nam ik gewoon alle partijprogramma’s door en kwam toen bij deze partij uit. Ik kom wel uit een christelijk gezin en dat neem je natuurlijk mee, maar mijn keuze heeft meer met onze normen en waarden te maken. Het CDA is ook meer een middenpartij dan een christelijke partij.
Als voorzitter van onze jongerenpartij CDJA ben ik gevraagd om de lijst in Amsterdam aan te voeren. Als nummer 3* voer ik veel debatten. Ik moet me wel veel inlezen om te kunnen debatteren tegen de ervaren politici. Daarnaast ben ik bestuurslid van onze Europese jongerenpartij en werk ik twee dagen in de week voor de UvA als student-assistent.
Ik had niet gedacht dat ik het zo leuk zou vinden om bezig te zijn met vraagstukken als de woningmarkt en sluittijden van kroegen. Vorige week ging ik op het Leidseplein stappen met vriendinnen. Die merkten op: altijd maar die dixie’s voor mannen, kunnen ze niet iets verzinnen voor vrouwen? Aan zulke dingen kan ik straks iets doen.
Hopelijk haalt het CDA drie zetels. Als raadslid zou ik dan graag prostitutie willen aanpakken. Ik zie meisjes van mijn leeftijd achter de ramen staan, waarvan de helft gedwongen. We moeten beginnen met een pooier-verbod zodat vrouwen hun eigen geld kunnen verdienen. Uiteindelijk moeten we naar het Zweedse model, waarin prostitutie illegaal wordt en de klant crimineel is. Zoals het hoort, anno 2018.”
Caesar Bast (23), nummer 9 voor de PvdA
“Ik ben op vrij onorthodoxe wijze de PvdA binnengerold: niet vanuit een rood nest, maar als de eerste universitaire student in een Marokkaans-Syrische familie. Bij politicologie aan de UvA werd ik door een studiegenoot meegesleurd naar de Jonge Socialisten, onze jongerenpartij. Dat was een doodsaaie avond, maar tijdens mijn stage bij een PvdA-wethouder raakte ik toch overtuigd.
Ik koos voor de PvdA omdat ik de noodzaak van een verzorgingsstaat aan den lijve ondervond en het linkste geluid mij charmeerde. Dat geluid is socialer dan van GroenLinks, die verduurzaming oplegt en niet met iedereen rekening houdt, en minder radicaal dan de activistische retoriek van de SP.
Als dienstverlener van een woningcorporatie is wonen mijn grootste passie qua problematiek in de stad. Mensen vinden dat ook het belangrijkste op dit moment: of je als Amsterdammer nog een toekomst hebt in eigen stad. Het is een grote opdracht om dat ook te realiseren voor mensen die niet veel verdienen. Daarom willen wij onder andere minstens 8.000 studentenwoningen voor https://redpers.nl/wp-content/uploads/2016/08/max-in-ny-1.jpgimaal 500 euro kale huur bijbouwen.
Deze verkiezingen zijn een belangrijk moment voor jongeren. Kies je voor het grote geld, of voor het hart met liefde? Het liefste heb ik natuurlijk dat je op de PvdA stemt, maar ook met een andere linkse partij breng je Amsterdam een stuk dichterbij de stad die het hoort te zijn: een lieve stad, waar iedereen zich thuis kan voelen.”
Eva Akerboom (25), nummer 4 voor de Partij voor de Dieren
“Als 20-jarige stond ik al op de Amsterdamse lijst. Ik was toen nog landelijk voorzitter van onze jongerenpartij Pink. Nu heb ik een hogere plek, maar ik ga er niet vanuit dat ik nu wel in de raad kom. Een derde zetel zit er wel in gezien de peilingen.
Als kleine partij moet iedereen alle zeilen bijzetten. Ik ondersteun vooral de hogeren op de lijst, zelf debatteer ik alleen als ervaringsdeskundige voor jongeren. Buiten mijn 32-urige werkweek houden we flyer-acties. Die doe je er toch nog bij, in de hoop die paar extra stemmen binnen te slepen.
Ik ben van jongs af aan al betrokken bij dieren en bij een andere partij zou ik me dan ook niet kunnen aansluiten. Bovendien ben ik vegetariër. Tijdens mijn studie Global Environmental Governance kwam ik erachter hoe slecht het is gesteld met het klimaat, naast dierenwelzijn. Dan kom je al gauw uit bij de Partij voor de Dieren.
Het milieu staat onder druk in Amsterdam en de straten zijn smerig. Zwerfvuil hoopt zich op en komt in het water terecht. Straatvervuiling moet strenger beboet worden en landelijk moet statiegeld worden ingevoerd op kleine flesjes en blikjes. We moeten niet kiezen voor meer economische groei, dat leidt alleen maar tot nog meer drukte in de stad. We moeten nu kiezen voor een leefbare stad. Voor de toekomst!”
Voor deze reportage hebben we ervoor gekozen om de jongste kandidaten (niet ouder dan 26 jaar) te interviewen van de partijen die kans maken op raadszetels. Sommige partijen en raadsleden vielen daarom buiten onze keuze, ook heeft niet iedereen op onze uitnodiging gereageerd. Zo kwam deze selectie tot stand.
*In een eerdere versie stond dat Lotte Schipper lijsttrekker van het CDA in Amsterdam is, dit klopt niet: ze is nummer 3, Diederik Boomsma is lijsttrekker.