De wonderlijke wereld van John B. McLemore

Beeld: Illustratie voor S-Town door Valero Doval (http://valerodoval.com/).

29 april 2017, 12:00

Auteur: Nuno Blijboom

De wonderlijke wereld van John B. McLemore

Beeld: Illustratie voor S-Town door Valero Doval (http://valerodoval.com/).

29 april 2017, 12:00

Auteur: Nuno Blijboom

Deze maand stapt Nuno Blijboom het theater uit en blijft hij thuis op de bank hangen. Met zijn koptelefoon op en een kopje thee in zijn handen staarde hij ruim zes uur voor zich uit, de nieuwe podcast S-Town tot zich nemend.

Waarschuwing! Dit artikel bevat spoilers voor de podcast S-Town.

Ik weet het, ik weet het. Ondergetekende loopt als groot podcastliefhebber nogal achter de feiten aan. De podcast S-Town (van de makers van Serial en This American Life) is al een maand te beluisteren, maar ik besloot pas een week of twee geleden om er werk van te maken. Ruim zes uur lang heb ik voor me uitgestaard – op de bank, in bed en zelfs in bad. Ik kon mijn telefoon niet wegleggen en achteraf was ik emotioneel helemaal kapot.

S-Town begint met een persoonlijk verslag van de Amerikaanse radio- en podcastmaker Brian Reed, bekend van Serial en de NPR (de Amerikaanse Radio 1). Hij vertelt over ene John B. McLemore, die hem in 2015 had benaderd om een aflevering van zijn podcast This American Life te wijden aan de moord op Dylan Nichols.

Producer Brian Reed. Foto: S-Town Podcast via Facebook
Producer Brian Reed. Foto: S-Town Podcast via Facebook

Volgens McLemore is de Afro-Amerikaanse tiener Nichols vermoord door een blank rijkeluiszoontje, maar wordt dit misdrijf door de politie van Woodstock, Alabama (door McLemore ‘liefkozend’ Shittown genoemd) door de vingers gezien, terwijl de dader in kwestie er vrijelijk over opschept. Reed besteedt aanvankelijk weinig aandacht aan de mailtjes, maar de doortastendheid van McLemore doet hem uiteindelijk toch van New York naar Shittown vertrekken om het verhaal te onderzoeken.

Nogmaals: spoilers voor S-Town. Voor de volledige ervaring van de podcast raad ik aan om pas verder te lezen na het beluisteren van de zeven afleveringen.

Na wat tijd te hebben doorgebracht in Shittown komt Reed erachter dat de jongen in kwestie nooit vermoord is. Ja, hij is inderdaad het ziekenhuis ingeramd tot hij verlamd was, maar Nichols is nog altijd in leven. Reed vertrekt kort daarna weer, maar blijft nog altijd contact houden met McLemore. Of beter gezegd, McLemore blijft Reed e-mails sturen over klimaatverandering, het gevaar van de grote banken en wat er verder allemaal in Shittown speelt. De podcast neemt een totaal andere wending. Van onderzoeksjournalistiek verandert S-Town in een prachtig portret van de homoseksuele, hyperintelligente, mogelijk depressieve McLemore, woonachtig in een klein stadje vol rednecks, homofoben en racisten.

Het prachtige en tragische verhaal van John B. McLemore heeft mijn ogen geopend voor wat podcasts kunnen zijn

McLemore bezit, in de woorden van Brian Reed, een virtuoos pessisme. Zijn constante tirades over de opwarming van de aarde, zijn voortdurende klagen over de andere inwoners van Shittown en zijn sporadische overpeinzingen over zijn eigen eenzaamheid zijn ondanks de zwaarte een genot om naar te luisteren. Het stereotype redneck-accent uit het zuiden van de VS, gecombineerd met de enorme lompheid en het gevloek waarmee hij praat is een prachtcombinatie. Maar de paradoxale liefde die hij voelt voor de mensen voor wie hij tegelijkertijd zo’n gigantische afkeer voelt, is wat McLemore écht fascinerend maakt.

Prent van S-Town door Rian Trost (www.riantrost.com)
Prent van S-Town door Rian Trost (www.riantrost.com)

De 23-jarige Tyler Goodson bijvoorbeeld. Tyler is een belichaming van alles wat McLemore haat aan Shittown: hij woont in een trailer, heeft kinderen bij meerdere vrouwen, is niet bijster intelligent, en heeft wat racistische trekjes, een crimineel verleden en flink wat tatoeages op zijn lichaam. En toch ontfermt McLemore zich over Tyler alsof het zijn eigen zoon is.

De literaire podcast

Het prachtige en tragische verhaal van John B. McLemore heeft mijn ogen geopend voor wat podcasts kunnen zijn. Voorheen zag ik de podcast als een medium waarmee luisteraars geïnformeerd werden over de veranderende journalistiek (Een Podcast over Media), onzinnige trivia-feitjes (No Such Thing as a Fish) en het doen en laten van cabaretiers (Peptalk met Pepijn Schoneveld). Of het was een vorm van vermaak (Lekker Spreken) of ontroering (Man met de Microfoon). S-Town laat zien dat podcasts ook literair kunnen zijn.

Brian Reed en zijn collega’s van This American Life hebben een zevendelig mensenportret afgeleverd dat niet onder doet voor de meeste literatuur. Het is dan ook niet gek dat veel luisteraars en critici de podcast hebben vergeleken met het werk van Amerikaanse auteurs als Cormac McCarthy. Vermoedelijk komt het grote succes voort uit enerzijds de Netflix-achtige strategie om alle delen tegelijkertijd te publiceren en anderzijds het feit dat S-Town de eerste podcast is waarvan elke aflevering een essentieel onderdeel is binnen het grote geheel, zoals bij alle ijzersterke romans het geval is.

Maar misschien is het succes veel simpeler te verklaren. S-Town is zo retegoed omdat John B. McLemore een ontzettend fascinerend persoon is. Hij is geobsedeerd door klimaatverandering, fatalistisch als de pest, hyperintelligent, maar praat ondertussen met het meest stereotype redneck-accent ooit en pist in de wasbak. Nog niet overtuigd? Dan wil ik deze maand afsluiten met een citaat van John B. McLemore zelf:

“We ain’t nothing but a nation of goddamn chickenshit, horse shit, tattle-tale, pissy ass, whiny, fat, flabby, outta shape, Facebook-lookin’, damn twerk fest, peekin’ out the windows and slippin’ around, listening in on the cell phones and spying in the peep hole, and peepin’ in the crack under the goddamn door, listenin’ in the fuckin sheetrock. You know, Mr. Putin please, show some fuckin’ mercy! I mean, come on, drop a fuckin’ bomb, won’t you?” Hij zucht diep. “I gotta have me some tea.”

 

lees ook:

Nieuwsbrief

Elke drie weken houden we je op de hoogte van wat we schreven en wat we lazen in de Red Pers-nieuwsbrief.

Zoeken

Doneren

Wij bieden jonge, aspirerende journalisten een podium én begeleiding. Dat kunnen we nog beter met jouw steun. Die steun komt met twee voor de prijs van één, want onze sponsor matcht jouw donatie. Geef jij ons vijf euro? Dan ontvangen wij een tientje.