715 kilometer van de aanslag

9 april 2017, 11:38

Auteur: Eva Hofman

715 kilometer van de aanslag

9 april 2017, 11:38

Auteur: Eva Hofman

Onze vrouw in Moskou reist altijd met de metro naar haar werk. De metrostations van Sint-Petersburg en Moskou zijn prachtig gedecoreerd en zien er uit als paleisjes. Maar na de aanslag afgelopen maandag in Sint-Petersburg, blijven veel passagiers weg uit de Moskouse metro, die nu ook streng wordt bewaakt: “Het netwerk van de taxi-app was de hele namiddag nog overbelast.”

Het was maandag. Via skype messenger stelde ik een vraag aan mijn leidinggevende. “Wacht even”, antwoordde ze, “we hebben urgent nieuws over een expositie in Piter (Sint-Petersburg).” Dus ging ik weer aan het werk. Toen ik even later opkeek, zag ik alle televisieschermen op de https://redpers.nl/wp-content/uploads/2020/09/redperslogo-1.png hetzelfde nieuws vertonen: waarschijnlijk tien doden bij een explosie in de Sint-Petersburgse metro.

Inderdaad had ze ‘explosie’ getypt, maar mijn brein moet dat zo onwaarschijnlijk hebben gevonden dat ik het had vertaald naar ‘expositie’.

De rest van de middag stroomde het nieuws binnen. Ik vertaalde wat ik kon, keek mee, voelde mee, vroeg een vriend die er studeert of hij in orde was. Ja, was het antwoord. Gelukkig.

Ik bleef een uur langer op mijn werk dan normaal, maar toen moest ook ik naar huis. Ik was graag gaan lopen die dag, maar mijn huis is te ver weg om te lopen, dus ik moest met de metro. Die was hier, 715 kilometer rijden van de aanslag vandaan, ook extra beveiligd.

Voor de klapdeuren stond een groep agenten met een hond en ook binnen patrouilleerde meer politie dan normaal. Op mijn station in het centrum, in de spits terug naar huis, moet je normaal de mensenmassa in de coupé aanduwen om naar binnen te kunnen. Nu waren er zitplaatsen over. Het netwerk van de taxi-app was de hele namiddag nog overbelast.

Al vaker heb ik over de Russische metro geschreven: dat hij altijd overvol is, dat iedereen er boeken leest, dat niemand er met elkaar praat. Waar ik nog graag over had willen schrijven is dat de metro gebouwd is ten tijde van de Sovjet-Unie, dat hij ontzettend diep onder de stad ligt, dat er miljoenen mensen per dag mee reizen.

In Sint-Petersburg en Moskou is het metronetwerk een toeristische attractie, ieder station lijkt op een paleisje. Gedecoreerd met bustes, reliëfs, marmer en brons. Met pilaren en arcades. Afgelopen maandag kon niemand die meer zien in St.-Petersburg, omdat de rook ze aan het zicht onttrok.

Als van nature zorgelijk persoon heb ik me met de jaren talloze manieren voorgesteld om te verongelukken in de metro: je kunt van de metershoge roltrap vallen, per ongeluk van het perron voor een voortrazend karretje glijden, flauwvallen in een hete, overvolle coupé. Maar de mensen in Sint-Petersburg zijn niet verongelukt.

De Moskovieten die op maandag nog wel met de metro gingen lieten niets van angst blijken. Stoïcijns keken we voor ons uit terwijl het metrokarretje voortraasde. Een man plukte wat aan zijn snor, een meisje duwde haar hoofd in het kuiltje tussen borst en schouderblad van haar vriendje. Een dikke oude vrouw keek nors in mijn richting. Ik zat wat te zitten.

Misschien was ik de enige die het echt dacht, maar ik zag het weerspiegeld op de gezichten van mijn medepassagiers: zo zaten zij hier ook.

‘Onze vrouw in Moskou’ Eva Hofman is journaliste en studente Slavistiek, en zal in haar columns de komende 3 maanden schrijven over haar reilen en zeilen in de Russische hoofdstad. Lees hier eerdere afleveringen van Onze vrouw in Moskou.

lees ook:

Nieuwsbrief

Elke drie weken houden we je op de hoogte van wat we schreven en wat we lazen in de Red Pers-nieuwsbrief.

Zoeken

Doneren

Wij bieden jonge, aspirerende journalisten een podium én begeleiding. Dat kunnen we nog beter met jouw steun. Die steun komt met twee voor de prijs van één, want onze sponsor matcht jouw donatie. Geef jij ons vijf euro? Dan ontvangen wij een tientje.