Dit bericht is oorspronkelijk gepubliceerd bij Maximum Amsterdam
Door onze Ajax-columnist Marten Visser (@https://redpers.nl/wp-content/uploads/2016/08/olympisch-1.jpgvisser1)
Bij het vallen van de avond kwam een jochie van een jaar of acht aan bij Akkerstraat 32. Veel meer dan Cruijffs naam kan hij niet geweten hebben. Toch kwam ook hij Nummer 14 de laatste eer bewijzen. En ofschoon de zee aan bloemen, sjaals, kaarsen en vlaggen steeds groter werd, viel het oog van deze jongen op iets anders: een trainingspak van Ajax.
“Dit is het pak van Cruijff!” riep hij vol bewondering, terwijl hij zich vooroverboog om er zeker van te zijn dat het geen illusie was. En verdomme, hij had gewoon gelijk. Niet in letterlijke zin natuurlijk, maar wel volgens Cruijffiaanse logica. Cruijff ís Ajax. Als speler verschafte hij de club samen met Michels wereldfaam en een geheel nieuwe identiteit. Als trainer en later – gevraagd en ongevraagd – als adviseur probeerde hij die identiteit te bewaken. Altijd met slechts één drijfveer: zijn onvoorwaardelijke liefde voor Ajax. Die identiteit was, veel meer dan alle gewonnen prijzen, Cruijffs ware erfenis voor Ajax. Hij zorgde ervoor dat de naam Ajax in de hele wereld synoniem kwam te staan voor mooi aanvallend voetbal, uitgevoerd door zelf opgeleide talenten. Door Cruijff werd Ajax uniek.
‘Hij was een taalvirtuoos zonder enig gevoel voor taal
en een revolutionair voetbaldenker.’
Maar Cruijff was meer dan alleen zijn betoverende dribbels, zijn achteloos gegeven passjes buitenkant voet en tactische innovaties. Hij was een taalvirtuoos zonder enig gevoel voor taal en een revolutionair voetbaldenker. Hij hielp duizenden met zijn foundation en werd het boegbeeld voor de Catalaanse vrijheidsstrijd tegen het Franco-regime. Dat laatste gebeurde overigens onbedoeld. Danny en Johan vonden Jordi simpelweg een mooie naam voor hun zoon. Dat de beschermheilige van Catalonië toevallig ook Jordi heet en die naam destijds verboden was in Spanje… Tja, dat was niet hun probleem.
Geliefd werd Johan ook in die andere grote stad van Nederland, aan de oevers van de Maas. Daar leverde hij, lopend op zijn laatste benen, nog de grootste prestatie door de lokale trots ‘de dubbel’ te bezorgen. Het bewijst eens te meer: hoewel er voor Maradona een kerk is opgericht, blijft Johan Cruijff de enige echte voetbalgod.
‘Hoewel er voor Maradona een kerk is opgericht,
blijft Johan Cruijff de enige echte voetbalgod.’
Het Rotterdamse respect voor Nummer 14 toont ook Cruijffs meest bijzondere eigenschap: de gave om mensen te verenigen. Die gave was de laatste dagen overal zichtbaar. Natuurlijk rouwden Ajax en Barcelona om het verlies van hun belangrijkste zoon, maar ook Feyenoord en Real Madrid deelden in het verdriet. Tranen biggelden langs de wangen van hen die Cruijff nog hebben zien spelen, maar ook velen die hem alleen uit verhalen kennen treurden. Ook in de Akkerstraat verenigde de liefde voor Johan onverenigbaren. Daar stonden donderdagavond leden van de harde kern en politieagenten gebroederlijk naast elkaar om Johan Cruijff hun laatste eer te bewijzen. Niet gek voor een man die tijdens leven juist de confrontatie opzocht en daarbij vaak meedogenloos te werk ging.
Alles wat Cruijff zo uniek maakt, zijn betekenis voor Ajax, Amsterdam en Catalonië en de magie van het nummer 14, zat verscholen in de bewondering van het jongetje in de Akkerstraat, ook al had hij dat zelf vermoedelijk niet door. El Salvador zal namelijk nooit voorgoed verdwijnen. Hij blijft voortleven in de verhalen en de beelden. Of zoals iemand in het condoleanceregister in het Johan Cruijff Stadion schreef: “God is dood. Jij niet.”
Rust zacht, Johan.